Σύντομη ομιλία μου στις απονομές βραβείων του 42 λογοτ. Διαγων. της Π.Ε.Λ. στο πνευματικό κέντρο του δήμου Αθηναίων 24/2/2024

…Ο σκοπός μας εδώ δεν είναι μόνο, η απονομή βραβείων. Βέβαια αυτό είναι το προφανές και είναι πολύ σημαντικό. Πολύ σημαντικό να αναπαράγουμε το αρχαιοελληνικό μας πρότυπο, γιατί όλος ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός ήταν στηριγμένος στους αγώνες και στις βραβεύσεις. Σημαντικό γιατί βραβεύουμε ωραία λογοτεχνικά κείμενα και κατά συνέπεια τους δημιουργούς τους.

Όμως το βαθύτερο που θυμίζουμε σ’ αυτές τις εκδηλώσεις είναι ο τρόπος που πρέπει να δράσουμε μέσα από τη λογοτεχνική μας γραφή. Την υποχρέωσή μας να υπερβούμε την αντανάκλαση του εγωικού καθρέφτη μας και να ασχοληθούμε με ζητήματα, με έννοιες και με εκείνη τη λογοτεχνική και πνευματική παραγωγή που θα βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας, την κοινωνία, τη νέα ελληνική και παγκόσμια δημιουργική σκέψη. Γιατί, το ότι φτάσαμε μέχρι εδώ το οφείλουμε όχι μόνο στις δικές μας δυνάμεις, αλλά και στους άλλους. Στους γονείς, στους δασκάλους, στην κοινωνία, σε θεσμούς και σε ανθρώπους που μας βοήθησαν στην πορεία μας. Χωρίς τους άλλους είμαστε ανήμποροι, έλεγε ο Κάρολος Κουν. Όσο άγνωστοι και άσημοι μπορεί να μοιάζουν αυτοί οι άλλοι. Βέβαια δεν είναι απαραίτητο να γίνουμε όλοι σπουδαίοι και μεγάλοι και έτσι τάχα να δικαιώσουμε τη λογοτεχνική μας ύπαρξη. «Σπουδαίος» και «μεγάλος» είναι και κάτι σχετικό και καθορίζεται και από άλλους παράγοντες. Μπορούμε όμως να γίνουμε μεγάλοι της οποιασδήποτε προσωπικής μας πορείας, αρκεί να είμαστε συνεπείς απέναντι στη συνείδηση. Να αναλάβουμε τη λογοτεχνική ευθύνη και να βάλουμε το δικό μας πετραδάκι στην εξέλιξη του πολιτισμού της χώρας. Το πνευματικό υπόβαθρο της χώρας μας είναι τεράστιας σημασίας. Η Ελλάδα παραμένει μια κλασική υπερδύναμη πολιτισμού και γνώσεις. Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος συνεχίζει να μας συντηρεί. Όμως αυτό πια δεν μας σώζει. Δεν είμαστε (στο βαθμό που χρειάζεται) μια χώρα αναστοχασμού και νέου οράματος. Βέβαια που και που ξεπετάγονται κάποιες λαμπρές μειοψηφίες. Πρέπει να καταλάβουμε όμως ότι χρειάζονται πολλοί έντιμοι και αξιόλογοι στον τομέα τους για να οδηγήσουν την πνευματική μας παιδεία. Το πρόβλημά μας είναι ότι ασχολούμαστε περισσότερο με το παρελθόν ενός θυμού και λιγότερο με το μέλλον. Πρέπει να δημιουργούμε τα νοήματα και όχι να κλαίμε στους τάφους παλιών αδικιών ή μεγαλείων. Όταν γράφουμε ένα καλό ποίημα ή εκδίδουμε ένα βιβλίο και παίρνουμε εύσημα για αυτά, να μην αναπαυτούμε μόνο στο
(στεφανωμένο) θρόνο της προσωπικής μας επιτυχίας. Πρέπει να βρούμε τρόπους να γίνουμε μέσα από τιμές πιο χρήσιμοι, πιο αποδοτικοί, πιο έντιμοι και πιο δημιουργικοί για τους υπόλοιπους που είναι δίπλα μας και πιο πέρα από εμάς... Να βρούμε τους τρόπους. Έτσι ολοκληρώνουμε το χρέος μας σαν ποιητές, λογοτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι. Δεν μας ανήκουν αποκλειστικά οι τιμές. Δεν είναι μόνο δικές μας. Μας τιμούν οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι μας και οι αναγνώστες συνάνθρωποί μας. Χωρίς τους άλλους που μας διαβάζουν δεν θα είμασταν λογοτέχνες. Να βρούμε λοιπόν τους τρόπους και να ανταποδίδουμε αυτή την τιμή μας στους συνανθρώπους μας και στην κοινωνία. Να τις μετεξελίξουμε σε αλληλοβοήθεια και προσφορά.

Ο μόνος σίγουρος τρόπος είναι όταν συντηρούμε και υποστηρίζουμε τις ανθρωπιστικές αξίες της αλληλεγγύης για όλους, της δικαιοσύνης για όλους, της δημοκρατίας για όλους, της καλύτερης ζωής για όλους. Έτσι μεταγγίζουμε το λογοτεχνικό έργο στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι. Και αυτό είναι βαθιά ποιητικό. Είναι η πραγματική ουσία της ποίησης και της λογοτεχνίας.
Σας ευχαριστώ.