Ο δρόμος της υπερβατικής εμπειρίας
Φαντάσου έναν άνθρωπο που έχει ζήσει όλη του τη ζωή σε ένα καλά επιπλωμένο σπίτι, με αφθονία φαγητού και νερού, αλλά χωρίς καμιά επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Οι πόρτες του σπιτιού του ήταν πάντα ερμητικά κλειστές και τα παράθυρα καλυμμένα. Δεν είδε ποτέ του τη μέρα ή τη νύχτα. Όλες του οι δραστηριότητες συνέβαιναν μέσα σ’ ένα ελεγχόμενο περιβάλλον.
Επειδή αυτή υπήρξε η ζωή που γνώρισε, δεν αισθάνεται στερημένος ή φυλακισμένος αλλά, αντίθετα, ικανοποιημένος. Μια μέρα όμως συμβαίνει κάτι.
Ο άνθρωπος αυτός κοιτάζει την εξώπορτα και παρατηρεί ότι είναι καρφωμένη. Θα χρειαζόταν πολλή δουλειά για να την ανοίξει κι έπειτα ποιος ξέρει αν θα άξιζε τον κόπο. Επιπλέον, υπήρξε πάντα ικανοποιημένος με τη ζωή του μέσα στο σπίτι. Τελικά νικημένος από την περιέργειά του, αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να δει τι υπάρχει στην άλλη πλευρά – και αποδεικνύεται ότι αυτό που υπάρχει είναι πιο όμορφο από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Το φως του ήλιου! Τα δέντρα που λικνίζονται με την αύρα! Είναι εκπληκτικό.
Από κείνη τη στιγμή, η ζωή μέσα στο σπίτι, του φαίνεται πια μίζερη. Καταλαβαίνει ότι βασιζόταν σε μια εξαιρετικά περιορισμένη αντίληψη της πραγματικότητας και αποφασίζει να επανασυνδεθεί με το απεριόριστο μεγαλείο που ανακάλυψε έξω από το σπίτι. Η δυσκολία αυτού του εγχειρήματος εξαφανίζεται μπροστά στην επιθυμία για την πραγμάτωση του σκοπού. Και κάθε φορά που ρίχνει άλλη μια ματιά στο φως, η επιθυμία μεγαλώνει.
Σαν τον άνθρωπο που ζει μέσα στο σπίτι του, ο καθένας μας μπορεί να πλανηθεί και να παραμένει μέσα στον κλοιό των ανέσεών του. Από τη στιγμή όμως που θα έχουμε έστω και μια φευγαλέα εμπειρία της αληθινής ολοκλήρωσης, δεν θα μπορούμε να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι με τις περιορισμένες διαθέσιμες απολαύσεις. Έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε ασταμάτητα στο δρόμο μιας εντελώς νέας υπερβατικής εμπειρίας. Οι δυσκολίες που συναντάμε σ’ αυτό το δρόμο – το έργο του ανοίγματος της πόρτας και του γκρεμίσματος των τοίχων – ταυτίζεται με το σκοπό. Όσο το έργο αυτό γίνεται αναπόσπαστο μέρος της κίνησης προς τα πιο τολμηρά μας όνειρα, τα εμπόδια γίνονται ένα δελεαστικό μέρος του ταξιδιού.
nekthl
Επειδή αυτή υπήρξε η ζωή που γνώρισε, δεν αισθάνεται στερημένος ή φυλακισμένος αλλά, αντίθετα, ικανοποιημένος. Μια μέρα όμως συμβαίνει κάτι.
Ο άνθρωπος αυτός κοιτάζει την εξώπορτα και παρατηρεί ότι είναι καρφωμένη. Θα χρειαζόταν πολλή δουλειά για να την ανοίξει κι έπειτα ποιος ξέρει αν θα άξιζε τον κόπο. Επιπλέον, υπήρξε πάντα ικανοποιημένος με τη ζωή του μέσα στο σπίτι. Τελικά νικημένος από την περιέργειά του, αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να δει τι υπάρχει στην άλλη πλευρά – και αποδεικνύεται ότι αυτό που υπάρχει είναι πιο όμορφο από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Το φως του ήλιου! Τα δέντρα που λικνίζονται με την αύρα! Είναι εκπληκτικό.
Από κείνη τη στιγμή, η ζωή μέσα στο σπίτι, του φαίνεται πια μίζερη. Καταλαβαίνει ότι βασιζόταν σε μια εξαιρετικά περιορισμένη αντίληψη της πραγματικότητας και αποφασίζει να επανασυνδεθεί με το απεριόριστο μεγαλείο που ανακάλυψε έξω από το σπίτι. Η δυσκολία αυτού του εγχειρήματος εξαφανίζεται μπροστά στην επιθυμία για την πραγμάτωση του σκοπού. Και κάθε φορά που ρίχνει άλλη μια ματιά στο φως, η επιθυμία μεγαλώνει.
Σαν τον άνθρωπο που ζει μέσα στο σπίτι του, ο καθένας μας μπορεί να πλανηθεί και να παραμένει μέσα στον κλοιό των ανέσεών του. Από τη στιγμή όμως που θα έχουμε έστω και μια φευγαλέα εμπειρία της αληθινής ολοκλήρωσης, δεν θα μπορούμε να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι με τις περιορισμένες διαθέσιμες απολαύσεις. Έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε ασταμάτητα στο δρόμο μιας εντελώς νέας υπερβατικής εμπειρίας. Οι δυσκολίες που συναντάμε σ’ αυτό το δρόμο – το έργο του ανοίγματος της πόρτας και του γκρεμίσματος των τοίχων – ταυτίζεται με το σκοπό. Όσο το έργο αυτό γίνεται αναπόσπαστο μέρος της κίνησης προς τα πιο τολμηρά μας όνειρα, τα εμπόδια γίνονται ένα δελεαστικό μέρος του ταξιδιού.
nekthl
