Η μεταφυσική του θεάτρου
Το πρωτοκύτταρο της θεατρικής τέχνης είναι το μυστήριο. Το μυστήριο του θανάτου και της ζωής. Αυτό το μυστήριο γινόταν ως ένα βαθμό φανερό μέσα από ιεροτελεστικά δρώμενα,όπου ήταν και οι πρώτοι στενοί συγγενείς του θεάτρου.
Το θέατρο λοιπόν αποτελεί ένα κομμάτι μιας αρχέτυπης ιερουργίας που υπήρχε σε όλους τους αρχαίους λαούς. Μια θεραπευτική λειτουργία, μια τεχνική επικοινωνίας με την Αρχική Ψυχή των όντων.Ένας τρόπος σύνδεσης της ανθρώπινης συνείδησης με την Υπερσυνείδηση.
Από τις μέχρι τώρα ανακαλύψεις ξέρουμε ότι μόνο στην αρχαία Ελλάδα το θέατρο αρχίζει να αποκτά μια μορφή ξεχωριστή, σχεδόν όπως την γνωρίζουμε σήμερα.
Ήταν τότε που το αόρατο μυστήριο (ιδιωτικό μυστήριο του θεού) φεύγει από το βάθος του παρασκηνίου και γίνεται ορατή εκδήλωση στο προσκήνιο, (δημόσια μαρτυρία και θέαμα) εύπεπτη για κάθε νόα που καλύπτει ένα μέσον όρο αντίληψης.
Τότε αποφασίστηκε από τους Έλληνες δασκάλους της Εσωτερικής Σοφίας, η ενέργεια αυτού του μυστηρίου να μεταλλαχθεί με τη μορφή του θεάτρου.
Ο λόγος που έγινε αυτό παραμένει άγνωστος.
Ίσως οι αρχαίοι Σοφοί ήθελαν κάτι να προλάβουν, κάνοντας το μυστήριο του θεάτρου μια δημόσια λειτουργία.
Ίσως πάλι να ήταν οι συνθήκες, η φιλοσοφία, η δημοκρατία, ο ιδιότυπος χαρακτήρας της Διονυσιακής λατρείας.Ίσως και πολλοί άλλοι λόγοι που δεν γνωρίζουμε.
Όπως και να ‘χει όμως ο μυστηριακός λόγος του θεάτρου, η αρχέτυπη απελευθερωτική ενέργεια της τέχνης στις μέρες μας τείνει να εξαφανιστεί.
Η συνεχής εμπορευματοποίηση της τέχνης αλλοιώνει τον αρχικό χαρακτήρα της που έχει να κάνει με την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου.
Στα δυτικά κράτη συχνά η θεατρική δημιουργία παρουσιάζεται με τρόπους κερδοσκοπικούς.
Βέβαια δεν μιλώ για μια ρομαντική κατάσταση της θεατρικής τέχνης , ούτε μπορούμε να την δούμε ξεκομένη από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και από την ανάγκη επιβίωσης των καλλιτεχνών.
Μιλώ για μια τέχνη που διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στην ιερότητα και στην σύγχρονη ζωή. Μιλώ για την ανάγκη μιας Νέας Συνείδησης στη θεατρική τέχνη ( η οποία προέρχεται από το παρελθόν) όπου θα συνδέει τον μελοντικό κόσμο με το Μεταφυσικό Αρχέτυπο.
Μόνο στην αρχαία τραγωδία και σε κάποια σύγχρονα έργα (όταν αυτά παίζονται και σκηνοθετούνται με τον σωστό τρόπο) μπορούμε να βρούμε ακόμα αρκετά στοιχεία της μεταφυσικής λειτουργίας.
Επίσης θεατρικά έργα όπως, οι Βάτραχοι του Αριστοφάνη, Ο Δόκτορας Φάουστ του Γκαίτε,
Η θεία κωμωδία του Δάντη, Ορφέας και Ευριδίκη του Ανουιγ,Το γαλάζιο πουλί του Μετερλινγκ,Η σκόνη του Δρόμου, του Γκουντμαν, Ξενοδοχείο δυο κόσμων, του Σμιντ κ.α αποτελούν σταθμό σύνδεσης του θεάτρου με την μεταφυσική του ρίζα.
Βέβαια η μεταφυσική στο θέατρο δεν είναι μόνο θέμα έργων με μεταφυσικό περιεχόμενο.
Όλο το θέατρο αποτελεί μια μεταφυσική πράξη.
Ένα ενσωματωμένο μυστήριο δράσης, ,μια ενσάρκωση αόρατων ενεργειών.
Μία εξωτερική προβολή της εσωτερικής αλήθειας.
Όλος ο γήινος κόσμος είναι ένα θεατρικό έργο με εκατομμύρια πράξεις και σκηνές.
Είμαστε όλοι συγγραφείς και σκηνοθέτες της ζωής μας.
Είμαστε όλοι ηθοποιοί και ρόλοι σε μια παγκόσμια παράσταση που διαρκεί αιώνες.
Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να ανεβάσω παραστάσεις που να ακολουθούν αυτή την «παράδοση» της μεταφυσικής του θεάτρου. Έργα όπως το «CHIPS, μια νύχτα στο νεκροταφείο» και « Μια άλλη ΠΗΝΕΛΟΠΗ – η μεταφυσική της αγάπης», αποτελούν το πρόλογο μιας τέτοιας προσπάθειας.
