Βασίλης Φλώρος
theatro h

Ξεκινά την Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου το 52ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως. Εκεί θα παρουσιαστούν βιβλία του πολυγραφότατου, πολυτάλαντου και ελεύθερου ανθρώπου, που λέει τα πράγματα όπως τα νιώθει και όπως θα θελαν κάποιοι να τα ακούσουν, Βασίλη Ρ. Φλώρου. Με αφορμή αυτή την έκθεση και την έκδοση των δύο νέων του βιβλίων, «Μινώταυρος (τα αθώα τέρατα)» που είναι θεατρικό και  «Βιοποιητική (Χαμόγελα στο μάταιο και στο ωραίο)» (εκδόσεις ΟΤΑΝ), είχαμε μια συζήτηση πολύ ενδιαφέρουσα για την ποίηση, την τέχνη, την πολιτική και την κοινωνία. «Η ομίχλη της απογοήτευσης έχει σκεπάσει αυτή την χώρα, η ελπίδα βέβαια πεθαίνει τελευταία» μας λέει ο Βασίλης Ρ. Φλώρος…


Συνέντευξη στον Σταύρο Χ. Μαρτίνο

– Συνεχίζετε να γράφετε χρόνια τώρα. Τι είναι εκείνο που σας παρακινεί;

Δεν ξέρω γιατί γράφω... Ίσως γιατί δεν έχω κουραστεί ακόμα ή γιατί η γραφή με ξεκουράζει, ή από μανία, από εξάρτηση, από ηδονή, ή επειδή δεν μπορώ να ζήσω τη ζωή που θα ήθελα και να γίνω ο άνθρωπος που ονειρεύτηκα. Ίσως και από αγάπη, ή από  αηδία.

Η ποιητική συλλογή του Μεσσήνιου ποιητή Μακαρούνη
Κωνσταντίνου «ΜΙΚΡΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ» αποτέλεσε για εμένα μια
ευχάριστη έκπληξη. Ήταν ένα όμορφο ξάφνιασμα και
απόλαυσα τα περισσότερα από τα ποιήματά του.

...Την ημέρα που αποφάσισα ν’ αλλάξω τον κόσμο, κράταγα
στο δεξί μου χέρι κινητό τελευταίας τεχνολογίας, μια τσάντα
μήλα απ’ το δέντρο της γνώσης και λίγα λαχανάκια
Βρυξελλών, και στο αριστερό κρατούσα τον κιμά της
ποιητικής μου συνείδησής.

…Σίγουρα η άποψη ότι, «η ζωή είναι ωραία, αρκεί να
έχουμε την υγεία μας , να είμαστε ευχαριστημένοι που ζούμε
χωρίς πολέμους και βαναυσότητες και απολαμβάνουμε τον
ήσυχο μικροαστικό βίο μας» έχει την δική της αλήθεια και
αξία.

 Το ποιο σημαντικό σε αυτό το αφιέρωμα είναι η μνημόνευση των παλαιών οργανοπαιχτών που ίσως να γίνεται για πρώτη φορά. Ένας φόρος τιμής στους Μεσσήνιους λαϊκούς καλλιτέχνες των περασμένων δεκαετιών, όπου ο πατέρας μου ο Ρήγας έπαιξε , συνεργάστηκε ή ήξερε. Αξίζει να διαβάσετε τα ονοματά τους καθώς και τις ιστορίες των παλαιών πανηγυριών. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στο KALAMATA JOURNAL και στον Σταύρο Μαρτίνο που εμπνεύστηκε το θέμα από το βιβλίο του Ρήγα ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ και δημιούργησε αυτό το άρθρο.

«ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ… ΓΑΜΟΙ – ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ»  


“...ήταν όμως τότε άλλα πανηγύρια, με άλλο τρόπο, με άλλο κέφι…” Για τα παλιά, τα παραδοσιακά πανηγύρια στα χωριά της Μεσσηνίας, καταθέτει την παρακαταθήκη του ο Ρήγας Φλώρος, μια μαρτυρία από τις εμπειρίες της ζωής του, έναν κατάλογο με τα ονόματα των παλιών οργανοπαιχτών και τραγουδιστών της Μεσσηνίας, φωτογραφίες από παλιά πανηγύρια και οργανοπαίχτες. Όλα αυτά και άλλα εξαιρετικά ενδιαφέροντα και συγκινητικά παρουσιάζονται στο βιβλίο του Ρήγα Φλώρου “Εμείς οι παλιοί… Γάμοι - Πανηγύρια και ιστορίες λαογραφίας”. Είναι μια σημαντική προσφορά για να διατηρηθεί η μνήμη του λαϊκού πολιτισμού σχετικά με τις χαρές των ανθρώπων της υπαίθρου. 

Η χρησιμότητα

Πρέπει να είμαι χρήσιμη" μου είπε η γηραιά κυρία Τούλα
που μου έφερε τον καφέ.
Ελληνικός με φουσκάλες...
Τώρα κάθε φουσκάλα είχε και ενα ερώτημα:

…Ο σκοπός μας εδώ δεν είναι μόνο, η απονομή βραβείων. Βέβαια αυτό είναι το προφανές και είναι πολύ σημαντικό. Πολύ σημαντικό να αναπαράγουμε το αρχαιοελληνικό μας πρότυπο, γιατί όλος ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός ήταν στηριγμένος στους αγώνες και στις βραβεύσεις. Σημαντικό γιατί βραβεύουμε ωραία λογοτεχνικά κείμενα και κατά συνέπεια τους δημιουργούς τους.


Το νέο ποιητικό βιβλίο της φίλης Βέρας Βασιλείου Πέτσα «Μ’ ένα μπλουζ κι ένα μαχαίρι» είναι συναισθηματικά πολιτικό και ταυτόχρονα επαναστατικά ερωτικό. Τα ποιήματά της αποτελούν κομψοτέχνημα μιας δύσκολης ισορροπίας.

Αποπνέουν «Μια δροσερή ανάσα ανέμου  και μια ταπεινή μυρωδιά του νυχτολούλουδου».

Η Βέρα μ’ αυτό το βιβλίο της γεφυρώνει το χάσμα της πολιτικής και ερωτικής ποίησης και αποδεικνύει περίτρανα την υγιή συνύπαρξή τους μακριά από τυφλούς ιδεολογικούς φανατισμούς και από συναισθηματικούς δακρύβρεχτους αφορισμούς. Είναι ο εκπρόσωπος μιας γενιάς που ένωσε την πολιτική γνώση με την αυθεντική συγκίνηση του ποιητικού λόγου πράγμα δύσκολο και εξαιρετικά πολύτιμο.

Παρουσίαση βιβλίου Αγγελου Λάππα 20/9/2023


Κυρίες και Κύριοι.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες.


Αν τα βιβλία είναι παράθυρα που ανοίγουν και βλέπουμε τον κόσμο, οι παρουσιάσεις βιβλίων είναι ένας σύνδεσμος που μας ενώνει με την εσωτερική μας αληθινή φύση του δικού μας κόσμου. Δεν είναι χαμένος χρόνος όπως λένε οι φιλοχρήματοι και εργασιομανείς. Είναι μια υπενθύμιση για το χρόνο της ζωής μας που έχουμε χάσει.


Η φωνή των λογοτεχνών στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης


(Εισαγωγική τοποθέτηση ως έφορος, στους αγώνες ποίησης της ΠΕΛ στους Δελφούς το2023).


Φίλες και φίλοι, αγαπητοί συνάδελφοι.

Οι ποιητικές και λογοτεχνικές δράσεις, η πράξη της γραφής, τα γράμματα και οι τέχνες είναι και μορφές αντίστασης, ανάτασης και ελευθερίας, σε μια εποχή που στα σύγχρονα κράτη, η δημοκρατία τείνει πια να υπάρχει μόνο τυπικά. 


Στοχασμοί και σκέψεις για το βιβλίο της Αντωνίας Παυλάκου Όρια και Ρήξεις


Η Αντωνία Παυλάκου είναι μια ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Τη γνώρισα περισσότερο μέσα από τη σχέση μας σαν μέλη του Δ.Σ. της Ένωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων και στην πολύ επιτυχημένη πορεία της ως πρόεδρος της Ένωσης. 

Το βιβλίο Όρια και Ρήξεις της φίλης Τόνιας τοποθετείται (όπως κάθε λογοτεχνικό βιβλίο) απέναντι στον αναγνώστη ως μια σύντομη συμπυκνωμένη ζωή, αλλά και ως μια εσωτερική καρποφορία «στα όρια και στις ρήξεις» και του δικού της προσωπικού κόσμου. Ενός κόσμου πλούσιου σε αναμνήσεις οι οποίες έχουν μια βαθιά γνωσιακή δόμηση. Διαπερνούν όλο το φάσμα της ψυχής, από την παιδική της ηλικία έως την πνευματική ηλικία της τωρινής της δημιουργίας.

(Για τους παλιούς έρωτες που ξαφνικά επιστρέφουν)


«…Τηλεφωνηθήκαμε μετά από τόσα χρόνια αμνησίας και γνώσης. Δώσαμε υπόσχεση σύντομα να βρεθούμε για έναν άναρχο καφέ στο στέκι της νεότητας μας ή σ’ ένα λιβάδι με παλιά χαμόγελα.

Θα είχαμε πολλά να κουβεντιάσουμε μετά από τόσους αιώνες ετεροθαλούς σιωπής. Ίσως όμως και τίποτα. Τι έχουν να πουν δύο άνθρωποι, γνωστοί τότε στα φιλιά της νεότητάς τους και άγνωστες ψυχές σήμερα, που ξαναδημιουργήθηκαν από την ανάγκη του βίου;

Είναι καλό να σιωπάς όταν πρόκειται να ακούσεις και να μάθεις αλλά ποτέ μια παρατεταμένη σιωπή δεν βοήθησε κανέναν. Κάποτε πρέπει να μιλήσεις.

Στην καταναλωτική εποχή των αλλεπάλληλων κρίσεων, απογοητεύσεων και αλλοτριώσεων, οι παρεμβάσεις των στοχαστών στο δημόσιο βίο όλο και λιγοστεύουν. Ο ανίερος γάμος της πλειοψηφίας των Μ.Μ.Ε. με την κυβερνώσα εξουσία θέλει να παρουσιάζει κάθε κριτική σκέψη ως  γραφική παράξενη και παράταιρη. 


(Σύντομη ομιλία με αφορμή το συλλογικό έργο δέκα σύγχρονων Μεσσήνιων ποιητών) 31/10/2022.


Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, συνοδοιπόροι της γραφής και της λογοτεχνίας, συγγραφείς και αναγνώστες. Όλοι και όλες που βοηθήσαμε για να ολοκληρωθεί αυτό το βιβλίο και να γίνει η σημερινή παρουσίασή του. Σας ευχαριστούμε θερμά.

Να ευχαριστήσουμε επίσης τις αγαπητές φίλες Παναγιώτα Ψυχογιοπούλου, Μαρία Τομαρά, και Αντωνία Παυλάκου για τη σημαντική τους προσφορά στη σημερινή εκδήλωση.

Αν υποθέσουμε ότι πριν τρεις ημέρες σπάσαμε το μικρό δάκτυλο του ποδιού μας και ότι χθες τραυματίσαμε τον αντίχειρα του δεξιού μας χεριού, τότε όλο μας το σώμα θα δονείται στο «τώρα» γεγονότων που προκαλούν πόνο. Που ενώ ανήκουν σε διαφορετικά μέρη και συνέβηκαν σε διαφορετικό χρόνο ο οργανισμός τα αισθάνεται το ίδιο. Ως γεγονότα που συμβαίνουν σε ένα διαρκές παρόν του σώματος, το οποίο σώμα υπόκειται βέβαια στο ρυθμό των φυσικών εξελίξεων.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Είμαι κρεατοφάγος... Είμαι φιλόζωος;

Έχω γάτα στο σπίτι... Είμαι φιλόζωος;

Για μένα και στις δύο ερωτήσεις η απάντηση είναι όχι.

Πολλοί πετυχαίνουν στη ζωή τους.
Σέβομαι αυτούς που πέτυχαν με θεμιτά μέσα και δεν καταπατούν τις ανθρωπιστικές τους αξίες.
Οι περισσότεροι όμως πετυχαίνουν με κλεψιές, κοροϊδίες και που γίνονται καθίκια χωρίς φιλότιμο.
Βέβαια ο όχλος τους βλέπει ως αξιοσέβαστους πολίτες.

Ο προπαπους του προπαπου του πατέρα μου πολέμησε με τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι και εκεί άφησε τα κόκαλα του.

«ΚΑΛΆ ΤΟΥ ΚΆΝΑΝΕ»….

Με αφορμή το θλιβερό γεγονός που έγινε σε χωριό της Μεσσηνίας, όπου ένας 64χρονος σκότωσε με καραμπίνα έναν 18χρόνο τσιγγάνο που μπήκε σπίτι του να τον κλέψει.

Σ ένα Φεστιβάλ θα υπάρχουν καλές, μέτριες, και κακές παραστάσεις. Έτσι συμβαίνει πάντα. Σίγουρα είμαστε πολυ τυχεροί που φιλοξενούμε κάθε χρόνο το διεθνές φεστιβάλ χορού στην Καλαμάτα και έχουμε δει καλές παραστάσεις.

Γραφει ο Απόστολος Ποντίκας, δάσκαλος, θεολόγος, φιλόλογος, πτυχ. Πολιτικών Επιστημών στην εφημ.ελευθερία στις 20 Ιουλιου το 2018:

Ο ΚΟΡΟΝΟιός είναι ένα ακόμα παράγωγο του λαθεμένου τρόπου σκέψης και του σαθρού τρόπου ζωής που παγκοσμίως έχει επιβληθεί
Είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΙΟΣ…που σκοτώνει.
Η συμπεριφορά των κυβερνήσεων, των κρατών και του παγκόσμιου συστήματος ..δημιουργεί τις αρρώστιες.
Η ανεύθυνη εξουσία απέναντι στους ανθρώπους.

Θα μου πείτε δεν υπάρχουν ασθένειες που εμφανίζονται ξαφνικά και χωρίς φανερές αιτίες; Ναι υπάρχουν αλλά μπορούν να καταπολεμηθούν αποτελεσματικά αν είχαμε άλλο τρόπο σκέψης και δράσης.

Όσοι και όσες Ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια σε χωριά, αγαπήσαμε τα ποτάμια. Σίγουρα παίξαμε στις όχθες τους, τσαλαβουτήσαμε στα νερά τους, κολυμπήσαμε στις λιμνούλες τους και έχουμε αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια της αθωότητάς μας...

Το ποτάμι που εγώ αγάπησα, (Κάναλο τον έλεγαν οι παλαιοί παππούδες και προ-γιαγιάδες) οι πηγές του αρχίζουν από τα βουνά του Παλαιοκάστρου ( Ξηροκασίου) και τα νερά του καταλήγουν στην θάλασσα της Βελίκας ..στην Μεσσήνη. Η ποιο καθαρή περιοχή του ποταμού είναι από Παλαόκαστρο έως Κορομηλιά, ίσως και ως Δραίνα. Από κει και κάτω υπάρχουν όλες εκείνες οι επιβαρύνσεις από δεκάδες υπολείμματα συσκευασιών, πλαστικά φυτοφάρμακα σακούλες λιπασμάτων και κάθε λογής υλικά που σκοτώνουν το ποτάμι στην κυριολεξία.

Τον Κ.Μ. τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια από τον Ηλία Μέλιο πριν πολλά χρόνια. Ο Κωνσταντίνος Μπούρας είναι φίλος και φιλικός, πονεμένος και συμπονετικός, ταπεινωμένος από τους ανόητους και ταπεινός με τους ταπεινούς, αισιόδοξος και σκωπτικός, δίκαιος γιατί έχει αδικηθεί, ώριμα καυστικός και απολαυστικά ειρωνικός. Μοιάζει απλός και ανυπεράσπιστος αλλά είναι πολυσύνθετος και υπερασπιστής της διαφορετικότητας. Συμφιλιωμένος με τα λάθη της ζωής. Συμφιλιωμένος με το υπαρξιακό λάθος που το θεωρεί ταυτόχρονα και υπαρξιακό θαύμα. Μυστηριώδης και ανοιχτός μαζί. Ερωτικός χωρίς να είναι λαχανιασμένος κυνηγός του έρωτα. Τον περιμένει κατά καιρούς. Του «στήνει παγίδες» και όταν τον πιάσει, τον αφήνει γιατί ποτέ δεν είναι ο έρωτας που θέλει… Μέσα από τους θνητούς έρωτες ψάχνει το υπερβατικό νόημα του έρωτα, που μόνο το πνεύμα ξέρει να ορίζει.

Η ποίησή του και η λογοτεχνική του δομή μοιάζει σαν ένα σωματίδιο φωτός που άλλοτε συμπεριφέρεται με τους νόμους της επιστήμης και άλλοτε φεύγει στα όρια μιας μεταφυσικής. Έχει «κάρτα απεριορίστων διαδρομών» στο κοσμικό γίγνεσθαι και «ελευθέρας» στα εσωτερικά κάστρα του Εαυτού. Ελευθέρας, να κάνει βόλτες στον παράδεισο και στην κόλαση που ο καθένας μας επιλέγει για να διδαχτεί και από τα δύο.

(Ομιλία σε πολιτιστική συνάντηση στη Νάξο 7/7/2018)


Ο Κάρολος Κουν έλεγε ότι «δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε, κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας».

Το ίδιο ισχύει για την ποίηση, για την φιλοσοφία, την τέχνη και για κάθε είδους πολιτιστική και πνευματική συνάντηση, όπως η αποψινή.

Δεν θέλω να θεωρητικολογήσω και να κάνω μεγάλες αναλύσεις σε σχέση με την ποίηση, το θέατρο και την φιλοσοφία. Είναι θέματα πολλών ωρών και ημερών για να δώσεις ένα καλό πλαίσιο εξηγήσεων, που και πάλι δεν θα είναι επαρκές. Θα προσπαθήσω να κάνω ένα σύντομο γενικό περίγραμμα και συσχετισμό, στοχεύοντας πάντα στο βαθύτερο είναι τους. Δηλαδή στο νου, στην ψυχή και στις πράξεις του ανθρώπινου όντος.

Γιατί η κρυμμένη αιτία για όλα τα «συναπαντήματα» της τέχνης είναι η βαθιά ανάγκη της ψυχής μας να βρει λίγο από το χαμένο της φως που είχε πριν από την πτώση της στο γήινο κόσμο. Όσο κι αν αυτό ακούγεται λίγο μεταφυσικό, η αλήθεια είναι πως το θέατρο, η ποίηση, η φιλοσοφία και η τέχνη γενικότερα έχουν τις ρίζες τους στο αόρατο, στο ανεκδήλωτο, στην ενεργειακή μάζα ενός άλλου κόσμου (κόσμος των ιδεών κατά τον Πλάτωνα), εκεί όπου η αρμονία, η Σοφία, η ευδαιμονία και η λύτρωση αποτελούν τα βασικά του στοιχεία.

(Μικρές ιστορικές αναδρομές και μεγάλες πολιτιστικές δυνατότητες).




Είναι γνωστό πως ο πολιτισμός είναι η πιο ουσιαστική υπόσταση του ανθρωπίνου όντος και η τέχνη είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες του ανθρώπινου πολιτισμού.

Η τέχνη του Θεάτρου όμως αποτελεί μία από τις ομορφότερες κοινωνικές, πνευματικές και ψυχαγωγικές δράσεις στον υπαρξιακό κήπο της γήϊνης ζωής μας, προήλθε από την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να κατανοήσει το μυστήριο της ζωής, να βιώσει, να παρατηρήσει, να αισθανθεί, να συγκινηθεί και να αναδημιουργήσει την πραγματικότητα μέσα στην οποία αναγκάστηκε να υπάρχει.

Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος έκανε δύο μεγάλες ανακαλύψεις που δεν έγιναν πουθενά αλλού. Η μία ανακάλυψη είναι η Δημοκρατία και η άλλη ανακάλυψη είναι το Θέατρο. Όλα τα άλλα πολιτεύματα μοναρχία, βασίλεια, Τυραννίες, δυναστείες, αυτοκρατορίες υπήρχαν πάντα και παντού.

Όλες τις άλλες τέχνες (μουσική, ζωγραφική, χορός), επιστήμες και φιλοσοφίες τις είχαν σχεδόν όλοι οι λαοί.

Δημοκρατία και Θέατρο μόνο οι Έλληνες. Γιατί αυτό;

( Μέρος της ομιλίας ως οργανωτικός πρόεδρος του 36 λογοτεχνικού διαγωνισμού της Πανελλήνιας Ενωσης Λογοτεχνών )


..Έχουν γραφτεί πολλά ως απαντήσεις στην ερώτηση «γιατί πρέπει να υπάρχουν λογοτεχνικοί διαγωνισμοί και βραβεία;» Έχουν αναρωτηθεί κάποιοι (κρατώντας δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα) μια αρνητική στάση, μήπως όλα αυτά είναι ματαιοδοξίες και ιδιοτελείς εκφάνσεις ανθρώπων που επιθυμούν την προβολή, την αναγνώριση και την πρόσκαιρη δόξα.

Για να αναλύσουμε αυτές τις απόψεις θα χρειαζόταν ώρα πολλή και μάλλον αυτά θα μπορούσαν να ήταν θέματα ενός λογοτεχνικού συνεδρίου.

Θα θέσω όμως την εξής ερώτηση: «Αν δεν υπήρχαν οι λογοτεχνικοί διαγωνισμοί και τα βραβεία, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για τη λογοτεχνία, για τους λογοτέχνες και γι’ αυτούς που καταπιάνονται με τη διαδικασία της γραφής;». Η προσωπική μου απάντηση είναι και βέβαια ΟΧΙ, οι λογοτεχνικοί διαγωνισμοί είναι μια πραγματικότητα πολιτιστικής δράσης. Αποτελούν αφορμή για επαφή, ενθαρρύνουν και αναδεικνύουν ανθρώπους είτε είναι λογοτέχνες, είτε γίνονται αργότερα λογοτέχνες.

  1. Το όνομα Μακεδονία προέρχεται από την δωρική ρίζα «Μακ» ( μάκος = μήκος), Μακεδνός-μακαρ-μακρός, που σημαίνει ψηλός στο ανάστημα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Μακεδόνες ήταν Δωρικού γένους που κατοικούσαν πρώτα στη Φθιώτιδα επί Δευκαλίωνα και τελικά εκδιώχθηκαν από τους Καδμείους και κατέφυγαν στη Πίνδο. Σχημάτισαν το ξεχωριστό αυτό κράτος τον 7 π.χ. αιώνα με την μεγάλη γνωστή ιστορία και υποτάχτηκαν στους Ρωμαίους το 168 π.Χ. Η αυτοκρατορία των ρωμαίων, η Βυζαντινή αυτοκρατορία και η τουρκική κυριαρχία προσπάθησαν και κατάφεραν να ισοπεδώσουν σύνορα, εθνότητες και πληθυσμούς.
  2. Στο συνέδριο του Βερολίνου το 1878 η Μακεδονία ορίζεται ως μια ευρεία γεωγραφική περιφέρεια. Τότε αρχίζει να δημιουργείται το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα». Δηλαδή το εθνικό-χωροταξικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε τον 19 αιώνα στην περιοχή της Μακεδονίας μεταξύ της Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από το 1870-1890 οι Βούλγαροι προσπαθούν να διεκδικήσουν εδάφη με ένοπλα τμήματα και να υπερισχύσουν εκπαιδευτικά και οικονομικά.

theatro

 

3

Η εξέλιξη της τέχνης

Η συγγραφή, η υποκριτική και η σκηνοθεσία κάτω από το πρίσμα της βιωματικής εμπειρίας, συντελούν σε αυτό το σκοπό.

1

Η μεταφυσική του θεάτρου

Το μυστήριο του θανάτου και της ζωής. Αυτό το μυστήριο γινόταν ως ένα βαθμό φανερό μέσα από ιεροτελεστικά δρώμενα, όπου ήταν και οι πρώτοι στενοί συγγενείς του θεάτρου.
2

Εμψύχωση βιωματικών ομάδων

Εμψυχωτής είναι κάποιος που εμψυχώνει οποιονδήποτε άνθρωπο ή ομάδα για να δράσει με περισσότερη επιτυχία σε κάτι, που δίνει θάρρος, ελπίδα και συμπόνια που παρακινεί και κατανοεί.
4

Άρθρα που έχουν δημοσιευθεί

Ετυμολογικά η λέξη ποίηση (όπως γνωρίζεται) προέρχεται από το ρήμα «ποιέω-ποιώ». Το «ποιώ» είναι η διπλή αδελφή όψη του ρήματος «πρήσσω- πράσσω- πράττω»..

Επικοινωνία

 

6945768633
vasflo100@yahoo.gr