Για τους παλιούς έρωτες που ξαφνικά επιστρέφουν
(Για τους παλιούς έρωτες που ξαφνικά επιστρέφουν)
«…Τηλεφωνηθήκαμε μετά από τόσα χρόνια αμνησίας και γνώσης. Δώσαμε υπόσχεση σύντομα να βρεθούμε για έναν άναρχο καφέ στο στέκι της νεότητας μας ή σ’ ένα λιβάδι με παλιά χαμόγελα.
Θα είχαμε πολλά να κουβεντιάσουμε μετά από τόσους αιώνες ετεροθαλούς σιωπής. Ίσως όμως και τίποτα. Τι έχουν να πουν δύο άνθρωποι, γνωστοί τότε στα φιλιά της νεότητάς τους και άγνωστες ψυχές σήμερα, που ξαναδημιουργήθηκαν από την ανάγκη του βίου;
Γι’ αυτό δεν σου ξανατηλεφώνησα ούτε και εσύ γύρεψες το ξαφνικό μου ίχνος. Γιατί η κατανόηση της τωρινής μας κατάστασης απορρίπτει απωθημένα παρελθοντικών ερώτων, παλιμπαιδισμοί φοιτητικών εξεγέρσεων της σάρκας, έστω και αν ακόμα διακατέχονται από την ιερή τρέλα των ονείρων.
Η κατανόηση της αληθινής μας φύσης απορρίπτει τη γέννηση νέων ελπίδων ευτυχίας.
Επειδή πήραμε το μερίδιό μας από τη ζωή που χώρια φτιάξαμε, κατοικήσαμε στη γλώσσα των κατακτήσεων και τώρα μετά τα 50 μας στην αρχή του αφανισμού μας, του αφανισμού των παλαιών συναισθημάτων και παλαιών σωμάτων, δεν μπορούμε να ιδρύσουμε πόλεις αληθινής αγάπης, παρά μόνο καραβάνια κοσμικής συμπόνιας μεταξύ μας.
Μερικά βράδια βέβαια σε σκέφτομαι σαν ένα προνόμιο επιλογής, που ποτέ δεν επέλεξα, ως μια αριστοκρατία αδοκίμαστων αισθήσεων.
Σωστά λοιπόν δεν βρεθήκαμε και δεν υποκλιθήκαμε στη μιμητική γλώσσα της προσδοκίας γιατί η αλήθεια είναι απλή πάντα.
Κανένα τωρινό φιλί δεν θα μας σώσει. Κανένα τωρινό φιλί δεν θα άλλαζε τη βεβαιότητα της ζωής μας που κλείνει σιγά – σιγά,
της ζωής που λεηλατήσαμε ανατολικά της Τροίας.
Δεν θα σε γυρέψω λοιπόν, ούτε εσύ εμένα θα γυρέψεις, γιατί ξέρουμε ότι δεν έχουμε πια να πούμε τίποτα ουσιαστικό, αφού δεν θα ραγίσει το ατσάλι της εμπειρίας μέσα μας και αφού τίποτα μαζί δεν κάναμε.
Όμως δε λυπάμαι, αυτό είναι μια οπλισμένη ελευθερία, γιατί το «μαζί» δημιουργεί συχνά την απώθηση και εμείς πάντα θα ελκόμαστε σε μια νοητική διαδρομή προφητικής εκπλήρωσης, αφού ποτέ δεν ενωθήκαμε με τον τρόπο που θα θέλαμε.
Είμαστε δραματικά ελεύθεροι και δραματικά ευτυχισμένοι σου λέω. Μια ελευθερία που με κόπο έφτιαξε ο καθένας μόνος του, στον ίσκιο των δικών του λέξεων και που δύσκολα πια την θυσιάζει στις δεσμεύσεις του έρωτα.
Μια ευτυχία που έχει γεύση από την αναγκαστική ηδονή του Επίκουρου, και μια κουταλιά επίγνωσης από του Αναξίμαντρου το Άπειρο. Μια ευτυχία Πυθαγόρειας χαρμολύπης, που εύκολα γίνεται φευγαλέο καλοκαιρινό μελτέμι, και που συχνά εκπέμπει νοσταλγικά νετρίνα sos…»
-Ρίτα SOS-. Από την επερχόμενη τρίτη έκδοση του μυθιστορήματος μου «Αυτοσχέδιος Μηχανισμός Ευτυχίας»
Ο πίνακας είναι έργο του φίλου ζωγράφου
Παναγιώτη Τεμπελόπουλου.
Όλες οι αντιδράσεις:
Evie Begeti και 106 ακόμη
«…Τηλεφωνηθήκαμε μετά από τόσα χρόνια αμνησίας και γνώσης. Δώσαμε υπόσχεση σύντομα να βρεθούμε για έναν άναρχο καφέ στο στέκι της νεότητας μας ή σ’ ένα λιβάδι με παλιά χαμόγελα.
Θα είχαμε πολλά να κουβεντιάσουμε μετά από τόσους αιώνες ετεροθαλούς σιωπής. Ίσως όμως και τίποτα. Τι έχουν να πουν δύο άνθρωποι, γνωστοί τότε στα φιλιά της νεότητάς τους και άγνωστες ψυχές σήμερα, που ξαναδημιουργήθηκαν από την ανάγκη του βίου;
Γι’ αυτό δεν σου ξανατηλεφώνησα ούτε και εσύ γύρεψες το ξαφνικό μου ίχνος. Γιατί η κατανόηση της τωρινής μας κατάστασης απορρίπτει απωθημένα παρελθοντικών ερώτων, παλιμπαιδισμοί φοιτητικών εξεγέρσεων της σάρκας, έστω και αν ακόμα διακατέχονται από την ιερή τρέλα των ονείρων.
Η κατανόηση της αληθινής μας φύσης απορρίπτει τη γέννηση νέων ελπίδων ευτυχίας.
Επειδή πήραμε το μερίδιό μας από τη ζωή που χώρια φτιάξαμε, κατοικήσαμε στη γλώσσα των κατακτήσεων και τώρα μετά τα 50 μας στην αρχή του αφανισμού μας, του αφανισμού των παλαιών συναισθημάτων και παλαιών σωμάτων, δεν μπορούμε να ιδρύσουμε πόλεις αληθινής αγάπης, παρά μόνο καραβάνια κοσμικής συμπόνιας μεταξύ μας.
Μερικά βράδια βέβαια σε σκέφτομαι σαν ένα προνόμιο επιλογής, που ποτέ δεν επέλεξα, ως μια αριστοκρατία αδοκίμαστων αισθήσεων.
Σωστά λοιπόν δεν βρεθήκαμε και δεν υποκλιθήκαμε στη μιμητική γλώσσα της προσδοκίας γιατί η αλήθεια είναι απλή πάντα.
Κανένα τωρινό φιλί δεν θα μας σώσει. Κανένα τωρινό φιλί δεν θα άλλαζε τη βεβαιότητα της ζωής μας που κλείνει σιγά – σιγά,
της ζωής που λεηλατήσαμε ανατολικά της Τροίας.
Δεν θα σε γυρέψω λοιπόν, ούτε εσύ εμένα θα γυρέψεις, γιατί ξέρουμε ότι δεν έχουμε πια να πούμε τίποτα ουσιαστικό, αφού δεν θα ραγίσει το ατσάλι της εμπειρίας μέσα μας και αφού τίποτα μαζί δεν κάναμε.
Όμως δε λυπάμαι, αυτό είναι μια οπλισμένη ελευθερία, γιατί το «μαζί» δημιουργεί συχνά την απώθηση και εμείς πάντα θα ελκόμαστε σε μια νοητική διαδρομή προφητικής εκπλήρωσης, αφού ποτέ δεν ενωθήκαμε με τον τρόπο που θα θέλαμε.
Είμαστε δραματικά ελεύθεροι και δραματικά ευτυχισμένοι σου λέω. Μια ελευθερία που με κόπο έφτιαξε ο καθένας μόνος του, στον ίσκιο των δικών του λέξεων και που δύσκολα πια την θυσιάζει στις δεσμεύσεις του έρωτα.
Μια ευτυχία που έχει γεύση από την αναγκαστική ηδονή του Επίκουρου, και μια κουταλιά επίγνωσης από του Αναξίμαντρου το Άπειρο. Μια ευτυχία Πυθαγόρειας χαρμολύπης, που εύκολα γίνεται φευγαλέο καλοκαιρινό μελτέμι, και που συχνά εκπέμπει νοσταλγικά νετρίνα sos…»
-Ρίτα SOS-. Από την επερχόμενη τρίτη έκδοση του μυθιστορήματος μου «Αυτοσχέδιος Μηχανισμός Ευτυχίας»
Ο πίνακας είναι έργο του φίλου ζωγράφου
Παναγιώτη Τεμπελόπουλου.
Όλες οι αντιδράσεις:
Evie Begeti και 106 ακόμη
