Η ζωή που θέλαμε και η ζωή που έπρεπε
Ίσως κάποιοι από μας να έζησαν την ζωή που ήθελαν..Σχεδόν όλοι μας όμως δεν ζήσαμε την ζωή που έπρεπε.. λες και η ζωή είναι μια "ντεφακτο" κατάσταση αποτυχίας κάθε αληθινής αυτοπραγμάτωσης...
Έτσι ζούμε ζωές που είναι λίγο - πολύ συμβιβασμένες και συχνά βγαίνουν νωρίς σε αναπηρική σύνταξη...
Βέβαια έχουμε οικογένεια, παιδιά, φίλους, καριέρες, την επιθυμία ενός απραγματοποίητου ονείρου, μιας ακόμα επιτυχίας.
Όμως όλα αυτά γρήγορα αλλάζουν όψεις, γίνονται ξένα σώματα. Μετατρέπονται σε "λογικές φόρμες" για να αποκτά ένα νόημα ο βίος μας. Γιατί η ουσιαστική ζωή μας, η πραγματικά δική μας ζωή δεν έχει να κάνει με τα παραπάνω.
Θα μου πείτε πως υπάρχει ακόμα ο έρωτας, η αγάπη και η ελπίδα μιας μόνιμης ευτυχίας, που είναι πιο προσωπικά ιδεώδη.
Ναι είναι αλήθεια, αλλά και αυτά φαίνονται μερικές φορές ως ένα είδος εθισμού για να κρατιέσαι στη ένταση της ζωής. Είναι το δόλωμα για να μην τα παρατήσεις ξαφνικά όλα μια μέρα...Να ελπίζεις πως κάποτε θα ζήσεις την ζωή που θέλησες η εκείνη που πρέπει...
Συνηθίζουμε λοιπόν να υπάρχουμε σε έναν βίο περιτυλιγμένο με φανταχτερά αμπαλάζ ψευδαισθήσεων...για να μην αρρωστήσουμε η για να μην πεθάνουμε από πλήξη ή ανία.
Βέβαια εμείς έχουμε την πολυτέλεια να φιλοσοφούμε τώρα, αλλού στον κόσμο υπάρχουν πόλεμοι, καταστροφές, κτηνωδίες και η καθημερινή αγωνία της επιβίωσης...
Δεν είμαστε αχάριστοι, όμως εδώ μιλάμε και για τον πόλεμο που γίνεται μέσα μας " ο πατέρας πόλεμος" που υπάρχει πάντα και παντού, μέσα και έξω, στον μικρόκοσμο και στον Μεγακοσμο...
Αυτό μπορεί (ίσως) να εξηγηθεί κάτω από το πρίσμα μιας ανώτερης αρχής που έχει ορίσει την ανθρωπότητα σε έναν τέτοιο μηχανισμό, που στην καλύτερη περίπτωση να προσπαθεί να μας προστατεύσει από τους ίδιους μας τους εαυτούς και να μας διατηρεί φρέσκους στο λαχανόκηπο ελπίδων και ονείρων για το δικό της άγνωστο σκοπό...
Επίσης κάτω από το πρίσμα ενός αοράτου, ανώτατου αφυή πολιτισμού που μας εκτρέφει ως οικόσιτα όντα ( ως γουρουνάκια στο γήινο χοιροστάσιο του κόσμου μας) και ρουφάει την την ενέργεια των καθημερινών μας συναισθημάτων όπως έλεγε ο "ευφάνταστος" δον Χουάν στον Καστανιέντα...
Τέλος μπορεί ο κόσμος μας ( μέσα και έξω) να είναι η φυσική εξέλιξη που δημιουργήθηκε από το χάος και την τυχαιότητα και να αυτομεταλλάσσεται μέσα στις απροσδιόριστες διαστάσεις του χωροχρόνου...
Όμως όπως και να έχει, ο κόσμος και η μικρή ζωούλα μας θα παραμείνουν ένα μυστήριο...
Ποια είναι η ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε, η ζωή που έπρεπε να ζήσουμε, δεν είμαστε σίγουροι. Ούτε ξέρουμε ότι το "θέλω" και το "πρέπει" θα ήταν περισσότερο αληθινά ή θα μας έδιναν περισσότερη ευτυχία.
Το αιώνιο ερώτημα θα ξαναγεννιέται από τα βάθη του εαυτού μας:
Είναι η ανθρώπινη ζωή μια ψευδαίσθηση
που χάνεται άσκοπα στην σκόνη των αιώνων, ή κάτι παραπάνω που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει?
Έτσι ζούμε ζωές που είναι λίγο - πολύ συμβιβασμένες και συχνά βγαίνουν νωρίς σε αναπηρική σύνταξη...
Βέβαια έχουμε οικογένεια, παιδιά, φίλους, καριέρες, την επιθυμία ενός απραγματοποίητου ονείρου, μιας ακόμα επιτυχίας.
Όμως όλα αυτά γρήγορα αλλάζουν όψεις, γίνονται ξένα σώματα. Μετατρέπονται σε "λογικές φόρμες" για να αποκτά ένα νόημα ο βίος μας. Γιατί η ουσιαστική ζωή μας, η πραγματικά δική μας ζωή δεν έχει να κάνει με τα παραπάνω.
Θα μου πείτε πως υπάρχει ακόμα ο έρωτας, η αγάπη και η ελπίδα μιας μόνιμης ευτυχίας, που είναι πιο προσωπικά ιδεώδη.
Ναι είναι αλήθεια, αλλά και αυτά φαίνονται μερικές φορές ως ένα είδος εθισμού για να κρατιέσαι στη ένταση της ζωής. Είναι το δόλωμα για να μην τα παρατήσεις ξαφνικά όλα μια μέρα...Να ελπίζεις πως κάποτε θα ζήσεις την ζωή που θέλησες η εκείνη που πρέπει...
Συνηθίζουμε λοιπόν να υπάρχουμε σε έναν βίο περιτυλιγμένο με φανταχτερά αμπαλάζ ψευδαισθήσεων...για να μην αρρωστήσουμε η για να μην πεθάνουμε από πλήξη ή ανία.
Βέβαια εμείς έχουμε την πολυτέλεια να φιλοσοφούμε τώρα, αλλού στον κόσμο υπάρχουν πόλεμοι, καταστροφές, κτηνωδίες και η καθημερινή αγωνία της επιβίωσης...
Δεν είμαστε αχάριστοι, όμως εδώ μιλάμε και για τον πόλεμο που γίνεται μέσα μας " ο πατέρας πόλεμος" που υπάρχει πάντα και παντού, μέσα και έξω, στον μικρόκοσμο και στον Μεγακοσμο...
Αυτό μπορεί (ίσως) να εξηγηθεί κάτω από το πρίσμα μιας ανώτερης αρχής που έχει ορίσει την ανθρωπότητα σε έναν τέτοιο μηχανισμό, που στην καλύτερη περίπτωση να προσπαθεί να μας προστατεύσει από τους ίδιους μας τους εαυτούς και να μας διατηρεί φρέσκους στο λαχανόκηπο ελπίδων και ονείρων για το δικό της άγνωστο σκοπό...
Επίσης κάτω από το πρίσμα ενός αοράτου, ανώτατου αφυή πολιτισμού που μας εκτρέφει ως οικόσιτα όντα ( ως γουρουνάκια στο γήινο χοιροστάσιο του κόσμου μας) και ρουφάει την την ενέργεια των καθημερινών μας συναισθημάτων όπως έλεγε ο "ευφάνταστος" δον Χουάν στον Καστανιέντα...
Τέλος μπορεί ο κόσμος μας ( μέσα και έξω) να είναι η φυσική εξέλιξη που δημιουργήθηκε από το χάος και την τυχαιότητα και να αυτομεταλλάσσεται μέσα στις απροσδιόριστες διαστάσεις του χωροχρόνου...
Όμως όπως και να έχει, ο κόσμος και η μικρή ζωούλα μας θα παραμείνουν ένα μυστήριο...
Ποια είναι η ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε, η ζωή που έπρεπε να ζήσουμε, δεν είμαστε σίγουροι. Ούτε ξέρουμε ότι το "θέλω" και το "πρέπει" θα ήταν περισσότερο αληθινά ή θα μας έδιναν περισσότερη ευτυχία.
Το αιώνιο ερώτημα θα ξαναγεννιέται από τα βάθη του εαυτού μας:
Είναι η ανθρώπινη ζωή μια ψευδαίσθηση
που χάνεται άσκοπα στην σκόνη των αιώνων, ή κάτι παραπάνω που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει?
