Αναρωτιέμαι γιατί η φύση έχει εξελιχθεί έτσι
Φύση : Ομορφιά και αλληλοσπαραγμός
Αναρωτιέμαι γιατί η φύση έχει εξελιχθεί έτσι...Το κάθε ον για να επιζήσει πρέπει να τρώει το άλλο...
Κάτω από αυτήν την μυστηριώδη ομορφιά του κόσμου, την ομορφιά των δασών, της θάλασσας του ηλιοβασιλέματος, υπάρχει ένας ανηλεής πόλεμος. Εκατομμύρια ξεσκίσματα σαρκός που οδηγούν σε στομάχια. Φυτοφάγα και σαρκοφάγα αλληλοσπαραζουν την μοίρα τους... Ο κόσμος συνεχίζει να είναι ένα απέραντο καθημερινό σφαγείο, και τα υπέροχα πλάσματά του να τρώνε υπέροχα το ένα το άλλο.
Βέβαια η ομορφιά παραμένει στην επιφάνεια, στα ρομαντικά μάτια της ανθρώπινης αντίληψης που διψάει για ελπίδα και νόημα.
Ποια ανώτερη αρχή όρισε έτσι τα πράγματα και για ποιο λόγο δεν ξέρω. Ο καθένας θα μπορούσε να δώσει την δική του υποκειμενική απάντηση. Για μια δικαιολογία της ζωής μας, για μια νοηματοδότηση του κόσμου, έστω και αν κάθε παραγωγή νοήματος είναι πάντα λειψή, αφού λειψή παραμένει η ανθρώπινη σκέψη μας.
Το σίγουρο όμως είναι ότι ο Θεός, το Χάος , η όποια μυστηριώδης δημιουργική δύναμη υπάρχει, δεν σκέφτηκε άλλους τρόπους απόκτησης ενέργειας, ή συνειδητά επέλεξε μόνο εκείνον που περνάει από σαγόνια, λαιμούς και καταπιωνες. Σαν τον Κρόνο που αγαπάει να καταβροχθίζει τα παιδιά του. Να τα μετατρέπει όλα σε αστρική σκόνη και Άπειρο και έπειτα ξανά να πλάθει το μηδέν, και το κάνει Κόσμο, στην τσουκάλα της Ύπαρξης.
Ας μην μιλήσουμε τώρα για ηθικό, δίκαιο και συνείδηση. Αυτά είναι ίσως μόνο ανθρώπινες κατασκευές για να αντέχουμε αυτό τον μυστηριώδη και παράλογο κόσμο. Η φύση φαίνεται ότι έχει άλλους όρους νοηματοδοτησης, ή παραμένει άνευ νοήματος. .
Αναρωτιέμαι γιατί η φύση έχει εξελιχθεί έτσι...Το κάθε ον για να επιζήσει πρέπει να τρώει το άλλο...
Κάτω από αυτήν την μυστηριώδη ομορφιά του κόσμου, την ομορφιά των δασών, της θάλασσας του ηλιοβασιλέματος, υπάρχει ένας ανηλεής πόλεμος. Εκατομμύρια ξεσκίσματα σαρκός που οδηγούν σε στομάχια. Φυτοφάγα και σαρκοφάγα αλληλοσπαραζουν την μοίρα τους... Ο κόσμος συνεχίζει να είναι ένα απέραντο καθημερινό σφαγείο, και τα υπέροχα πλάσματά του να τρώνε υπέροχα το ένα το άλλο.
Βέβαια η ομορφιά παραμένει στην επιφάνεια, στα ρομαντικά μάτια της ανθρώπινης αντίληψης που διψάει για ελπίδα και νόημα.
Ποια ανώτερη αρχή όρισε έτσι τα πράγματα και για ποιο λόγο δεν ξέρω. Ο καθένας θα μπορούσε να δώσει την δική του υποκειμενική απάντηση. Για μια δικαιολογία της ζωής μας, για μια νοηματοδότηση του κόσμου, έστω και αν κάθε παραγωγή νοήματος είναι πάντα λειψή, αφού λειψή παραμένει η ανθρώπινη σκέψη μας.
Το σίγουρο όμως είναι ότι ο Θεός, το Χάος , η όποια μυστηριώδης δημιουργική δύναμη υπάρχει, δεν σκέφτηκε άλλους τρόπους απόκτησης ενέργειας, ή συνειδητά επέλεξε μόνο εκείνον που περνάει από σαγόνια, λαιμούς και καταπιωνες. Σαν τον Κρόνο που αγαπάει να καταβροχθίζει τα παιδιά του. Να τα μετατρέπει όλα σε αστρική σκόνη και Άπειρο και έπειτα ξανά να πλάθει το μηδέν, και το κάνει Κόσμο, στην τσουκάλα της Ύπαρξης.
Ας μην μιλήσουμε τώρα για ηθικό, δίκαιο και συνείδηση. Αυτά είναι ίσως μόνο ανθρώπινες κατασκευές για να αντέχουμε αυτό τον μυστηριώδη και παράλογο κόσμο. Η φύση φαίνεται ότι έχει άλλους όρους νοηματοδοτησης, ή παραμένει άνευ νοήματος. .
