ΤΟ ΒΙΑΣΜΕΝΟ ΣΏΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Αν υποθέσουμε ότι πριν τρεις ημέρες σπάσαμε το μικρό δάκτυλο του ποδιού μας και ότι χθες τραυματίσαμε τον αντίχειρα του δεξιού μας χεριού, τότε όλο μας το σώμα θα δονείται στο «τώρα» γεγονότων που προκαλούν πόνο. Που ενώ ανήκουν σε διαφορετικά μέρη και συνέβηκαν σε διαφορετικό χρόνο ο οργανισμός τα αισθάνεται το ίδιο. Ως γεγονότα που συμβαίνουν σε ένα διαρκές παρόν του σώματος, το οποίο σώμα υπόκειται βέβαια στο ρυθμό των φυσικών εξελίξεων.
-Το πολιτικοκοινωνικό αιώνιο σώμα της ιστορίας δεν ξεχωρίζει τις κρίσεις που συμβαίνουν στα όργανά του. Το κεντρικό σύστημα νομοθετεί τις κρίσεις ως ενιαίες και τις αποδέχεται ως φυσιολογικές αντιδράσεις των νοήμων ανθρώπινων όντων όπου προσπαθούν να συμβιώσουν άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα (έως και παρανοϊκά) μεταξύ τους. Ο πόνος που αισθάνεται το σώμα της ιστορίας στο πόδι ή στο χέρι ακόμα και ο ακρωτηριασμός ενός οργάνου, ανήκει σε μια αυτοματική λειτουργία, (έτσι όπως την έμαθε), μέσα στο πέρασμα των ανθρώπινων αιώνων. Κάθε βαναυσότητα σε βάρος του δικαιολογείται και θεωρείται ως μια δράση και φυσική εξέλιξη του ίδιου πολιτικοκοινωνικού σώματος.
-Το σώμα όμως της παγκόσμιας Συνείδησης δεν αποδέχεται τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς και «φυσικές εξελίξεις» της ροής του γίγνεσθαι. Για την παγκόσμια συνείδηση τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν αρρωστημένα αποτελέσματα αρρωστημένης δράσης από αρρωστημένους νόες. Το σώμα της παγκόσμιας συνείδησης δεν συμμετέχει στην ροή του ανθρώπινου γίγνεσθαι χωρίς διάκριση. Η συμμετοχή του περιορίζεται μόνο στις περιοχές εκείνες του ανθρώπινου χωρόχρονου όπου η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η αρετή και η πνευματική εξέλιξη γίνονται ως βασικός στόχος κάθε ανθρώπινης δράσης.
-Όλα αυτά για όσους προσπαθούν να μας πείσουν πως η βία και ο πόλεμος είναι φυσικά συστατικά της εξέλιξης της ιστορίας και πως η ανθρώπινη ιστορία χρειάζεται συνέχεια πόνο και αίμα.
Όμως ο πόνος και το αίμα, (η ροή του αίματος), για κάθε σώμα όπως και για το σώμα της ιστορίας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύμπτωμα ότι ο οργανισμός νοσεί….Εκτός και η ιστορία ως θηλυκό μπαίνει σε κύκλους εμμήνου ρήσης και οι πόνοι και το αίμα της αποτελούν το διάγγελμα της ικανότητας συλλήψεως. Μόνο έτσι μπορούμε να αποδεχτούμε το αίμα της ιστορίας.
Αν είναι έτσι τότε ποιος μπορεί να γονιμοποιήσει ηθικά το σώμα της ιστορίας;
Ποιος πολιτικός, ποιος πνευματικός άνθρωπος θα βάλλει το κόσμο σε μια πιο ορθή εξέλιξη;
-Στη σημερινή κρίση του σώματος της ιστορίας υπάρχουν ικανοί ηγέτες που μπορούν να το επαναφέρουν έτσι ώστε να αποκτήσει μια πιο υγιή ζωή;
Υπάρχουν ηγέτες γόνιμοι ή είναι στείροι διεκπεραιωτές μιας παγκόσμιας ηθικής αφασίας;
Αιώνες τώρα ηγέτες και ηγεμόνες συνήθως βίαζαν το σώμα της ιστορίας προς χάριν της ματαιοδοξίας, του πλούτου, του θρησκευτικού φανατισμού και των εγωιστικών κινήτρων.
-Αποτέλεσμα αυτού του βιασμού ήταν και είναι η γέννηση πολέμων, και φρικαλεοτήτων παντός είδους. Ο πόνος και το αίμα ήταν και είναι αποτέλεσμα της σποράς και της δράσης ανθρώπων κατωτέρων προσδοκιών και ικανοτήτων για να μπορέσουν να συντηρήσουν και να θεραπεύουν το σώμα του ιστορικού μας γίγνεσθαι.
-Βέβαια πάντα υπήρχαν και λαμπρές εξαιρέσεις. Μεμονωμένες προσωπικότητες (πολιτικοί, δάσκαλοι, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι) έδρασαν και δρουν προς την κατεύθυνση του γενικού καλού. Πολλές φορές (θυσιάζοντας ακόμα και τον εαυτό τους) προφυλάξανε το σώμα της ιστορίας μέσα στην θαλπωρή της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Το αγάπησαν και το γονιμοποίησαν επάξια.
Απλοί άνθρωποι (ως άγνωστοι στρατιώτες του σώματος της παγκόσμιας συνείδησης) στήριξαν και στηρίζουν τον κόσμο βοηθώντας το σώμα της ανθρώπινης ιστορίας να αποκαταστήσει κάπως τις μεγάλες πληγές του.
Βοηθώντας τη Γη να γυρίζει ακόμα.
Βέβαια η Γη μπορεί να γυρίζει και χωρίς εμάς έστω και αν εμείς πάψουμε να επιθυμούμε την ομαλή περιστροφή της ύπαρξής μας, σπέρνοντας παντού πολέμους.
Γιατί ο κάθε πόλεμος βρίσκεται δίπλα μας, στη γειτονιά μας, στο συνάνθρωπο μας, στην ψυχή μας.
Τα ραδιενεργά κατάλοιπα και ερείπια του σώματος της ιστορίας που δημιουργήσαμε, κυκλοφορούν πια στο αίμα μας.
-Το ζήτημα είναι αν θα καθόμαστε σαν αποχαυνωμένοι θεατές με το τηλεκοντρόλ της ανίας μπροστά στην παγκόσμια ταραγμένη εικόνα του κόσμου. Σαν άβουλοι και μοιραίοι (όπως λέει ο ποιητής) περιμένοντας κάποιον να μας σώσει.
Που θα εντάξουμε το δικό μας φυσικό και ψυχικό σώμα;
Στο πολιτικοκοινωνικό σώμα της ιστορίας εκεί όπου ο πόνος το αίμα η καταστροφή, η εκμετάλλευση και η έλλειψη σεβασμού κάθε σώματος θεωρούνται ως φυσική εξέλιξη των καπιταλιστικών τρόπων διαχείρισης της ζωής;
Εκεί δηλαδή που η ίδια η ζωή γίνεται ένα προϊόν που υπόκειται στους νόμους της αγοράς και του κέρδους;
-Πότε θα συμμαχήσουμε με το διαρκές παρόν της καθημερινής προσωπικής αφύπνισης (το παρόν της Παγκόσμιας Συνείδησης) εκεί που η ελπίδα η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη είναι οι μόνες που εγγυόνται την συνέχεια της ζωής και που για να για να ανθίσουν περιμένουν την δική μας δράση, την δική μας γονιμότητα;
ΥΣ
Τα σώματα του έθνους, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της θρησκείας ανήκουν [άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο] στο ιδιοτελές πολιτικοκοινωνικό σώμα. Το μόνο που μπορεί να τα σώσει από τη συνεχή φθορά είναι να ενταχθούν στο σώμα της παγκόσμιας συνείδησης, χωρίς βέβαια να χάσουν την αυτονομία τους. .. Τότε που η ανάσταση των σωμάτων δε θα είναι εγωιστικός αυτοσκοπός αλλά ενωτική προϋπόθεση για τη θετική εξέλιξη και την διάσωση του Κόσμου
-Το πολιτικοκοινωνικό αιώνιο σώμα της ιστορίας δεν ξεχωρίζει τις κρίσεις που συμβαίνουν στα όργανά του. Το κεντρικό σύστημα νομοθετεί τις κρίσεις ως ενιαίες και τις αποδέχεται ως φυσιολογικές αντιδράσεις των νοήμων ανθρώπινων όντων όπου προσπαθούν να συμβιώσουν άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα (έως και παρανοϊκά) μεταξύ τους. Ο πόνος που αισθάνεται το σώμα της ιστορίας στο πόδι ή στο χέρι ακόμα και ο ακρωτηριασμός ενός οργάνου, ανήκει σε μια αυτοματική λειτουργία, (έτσι όπως την έμαθε), μέσα στο πέρασμα των ανθρώπινων αιώνων. Κάθε βαναυσότητα σε βάρος του δικαιολογείται και θεωρείται ως μια δράση και φυσική εξέλιξη του ίδιου πολιτικοκοινωνικού σώματος.
-Το σώμα όμως της παγκόσμιας Συνείδησης δεν αποδέχεται τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς και «φυσικές εξελίξεις» της ροής του γίγνεσθαι. Για την παγκόσμια συνείδηση τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν αρρωστημένα αποτελέσματα αρρωστημένης δράσης από αρρωστημένους νόες. Το σώμα της παγκόσμιας συνείδησης δεν συμμετέχει στην ροή του ανθρώπινου γίγνεσθαι χωρίς διάκριση. Η συμμετοχή του περιορίζεται μόνο στις περιοχές εκείνες του ανθρώπινου χωρόχρονου όπου η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η αρετή και η πνευματική εξέλιξη γίνονται ως βασικός στόχος κάθε ανθρώπινης δράσης.
-Όλα αυτά για όσους προσπαθούν να μας πείσουν πως η βία και ο πόλεμος είναι φυσικά συστατικά της εξέλιξης της ιστορίας και πως η ανθρώπινη ιστορία χρειάζεται συνέχεια πόνο και αίμα.
Όμως ο πόνος και το αίμα, (η ροή του αίματος), για κάθε σώμα όπως και για το σώμα της ιστορίας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύμπτωμα ότι ο οργανισμός νοσεί….Εκτός και η ιστορία ως θηλυκό μπαίνει σε κύκλους εμμήνου ρήσης και οι πόνοι και το αίμα της αποτελούν το διάγγελμα της ικανότητας συλλήψεως. Μόνο έτσι μπορούμε να αποδεχτούμε το αίμα της ιστορίας.
Αν είναι έτσι τότε ποιος μπορεί να γονιμοποιήσει ηθικά το σώμα της ιστορίας;
Ποιος πολιτικός, ποιος πνευματικός άνθρωπος θα βάλλει το κόσμο σε μια πιο ορθή εξέλιξη;
-Στη σημερινή κρίση του σώματος της ιστορίας υπάρχουν ικανοί ηγέτες που μπορούν να το επαναφέρουν έτσι ώστε να αποκτήσει μια πιο υγιή ζωή;
Υπάρχουν ηγέτες γόνιμοι ή είναι στείροι διεκπεραιωτές μιας παγκόσμιας ηθικής αφασίας;
Αιώνες τώρα ηγέτες και ηγεμόνες συνήθως βίαζαν το σώμα της ιστορίας προς χάριν της ματαιοδοξίας, του πλούτου, του θρησκευτικού φανατισμού και των εγωιστικών κινήτρων.
-Αποτέλεσμα αυτού του βιασμού ήταν και είναι η γέννηση πολέμων, και φρικαλεοτήτων παντός είδους. Ο πόνος και το αίμα ήταν και είναι αποτέλεσμα της σποράς και της δράσης ανθρώπων κατωτέρων προσδοκιών και ικανοτήτων για να μπορέσουν να συντηρήσουν και να θεραπεύουν το σώμα του ιστορικού μας γίγνεσθαι.
-Βέβαια πάντα υπήρχαν και λαμπρές εξαιρέσεις. Μεμονωμένες προσωπικότητες (πολιτικοί, δάσκαλοι, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι) έδρασαν και δρουν προς την κατεύθυνση του γενικού καλού. Πολλές φορές (θυσιάζοντας ακόμα και τον εαυτό τους) προφυλάξανε το σώμα της ιστορίας μέσα στην θαλπωρή της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Το αγάπησαν και το γονιμοποίησαν επάξια.
Απλοί άνθρωποι (ως άγνωστοι στρατιώτες του σώματος της παγκόσμιας συνείδησης) στήριξαν και στηρίζουν τον κόσμο βοηθώντας το σώμα της ανθρώπινης ιστορίας να αποκαταστήσει κάπως τις μεγάλες πληγές του.
Βοηθώντας τη Γη να γυρίζει ακόμα.
Βέβαια η Γη μπορεί να γυρίζει και χωρίς εμάς έστω και αν εμείς πάψουμε να επιθυμούμε την ομαλή περιστροφή της ύπαρξής μας, σπέρνοντας παντού πολέμους.
Γιατί ο κάθε πόλεμος βρίσκεται δίπλα μας, στη γειτονιά μας, στο συνάνθρωπο μας, στην ψυχή μας.
Τα ραδιενεργά κατάλοιπα και ερείπια του σώματος της ιστορίας που δημιουργήσαμε, κυκλοφορούν πια στο αίμα μας.
-Το ζήτημα είναι αν θα καθόμαστε σαν αποχαυνωμένοι θεατές με το τηλεκοντρόλ της ανίας μπροστά στην παγκόσμια ταραγμένη εικόνα του κόσμου. Σαν άβουλοι και μοιραίοι (όπως λέει ο ποιητής) περιμένοντας κάποιον να μας σώσει.
Που θα εντάξουμε το δικό μας φυσικό και ψυχικό σώμα;
Στο πολιτικοκοινωνικό σώμα της ιστορίας εκεί όπου ο πόνος το αίμα η καταστροφή, η εκμετάλλευση και η έλλειψη σεβασμού κάθε σώματος θεωρούνται ως φυσική εξέλιξη των καπιταλιστικών τρόπων διαχείρισης της ζωής;
Εκεί δηλαδή που η ίδια η ζωή γίνεται ένα προϊόν που υπόκειται στους νόμους της αγοράς και του κέρδους;
-Πότε θα συμμαχήσουμε με το διαρκές παρόν της καθημερινής προσωπικής αφύπνισης (το παρόν της Παγκόσμιας Συνείδησης) εκεί που η ελπίδα η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη είναι οι μόνες που εγγυόνται την συνέχεια της ζωής και που για να για να ανθίσουν περιμένουν την δική μας δράση, την δική μας γονιμότητα;
ΥΣ
Τα σώματα του έθνους, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της θρησκείας ανήκουν [άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο] στο ιδιοτελές πολιτικοκοινωνικό σώμα. Το μόνο που μπορεί να τα σώσει από τη συνεχή φθορά είναι να ενταχθούν στο σώμα της παγκόσμιας συνείδησης, χωρίς βέβαια να χάσουν την αυτονομία τους. .. Τότε που η ανάσταση των σωμάτων δε θα είναι εγωιστικός αυτοσκοπός αλλά ενωτική προϋπόθεση για τη θετική εξέλιξη και την διάσωση του Κόσμου
