Ιουλία Πιτσούλη
Υπάρχει ένας βαθύς έρωτας μέσα μας που όσο δεν τον ζούμε υποφέρουμε. Είναι ο έρωτας της ψυχής μας για το Θεό. Υπάρχει όμως κι ένας αντίζηλος, το εγώ. Μεσολαβεί ανάμεσα σε μας και στο Θεό και προσπαθεί να διαταράξει τη σχέση μας. Πώς; Μας λέει ψέματα για το ποιοι είμαστε. Δεν μας αφήνει να γνωρίσουμε τον αληθινό εαυτό μας. Και να τον αγαπήσουμε.
Η δύναμη που ασκεί το εγώ πάνω μας στηρίζεται στην υπνωτιστική επίδραση της μηχανικότητας και της αντίστασης στην αλλαγή . Έτσι περιοριζόμαστε σε μια μόνο εκδοχή του εαυτού μας και του κόσμου. Μια μόνο εκδοχή θα ήταν να πάρετε ένα αμύγδαλο στην παλάμη σας και προκειμένου να μη χάσετε το αμύγδαλο να κρατήσετε για πάντα το χέρι σας κλειστό .(Και το αμύγδαλο αφάγωτο). Εδώ βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα : επειδή οι περισσότεροι γύρω ζουν με τα χέρια την καρδιά και το νου κλειστά , είναι σαν μηχανές που κάνουν και ξανακάνουν τα ίδια λάθη παραμένοντας προσηλωμένοι στα ίδια πρότυπα δίχως να αφήνουν καθόλου χώρο για το αναπάντεχο και το θαυμαστό. Έτσι έχουμε καταλήξει να δώσουμε ένα παράξενο ορισμό στη λέξη Θαύμα. Το αντιμετωπίζουμε ως ένα παράδοξο συμβάν που διακόπτει τη συνήθη ροή της πραγματικότητας ,τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και των φυσικών νόμων. Το θαύμα αντιμετωπίζεται ως η «εξαίρεση». Η υπέρβαση όλων των κανόνων.
Υπάρχει ένας βαθύς έρωτας μέσα μας που όσο δεν τον ζούμε υποφέρουμε. Είναι ο έρωτας της ψυχής μας για το Θεό. Υπάρχει όμως κι ένας αντίζηλος, το εγώ. Μεσολαβεί ανάμεσα σε μας και στο Θεό και προσπαθεί να διαταράξει τη σχέση μας. Πώς; Μας λέει ψέματα για το ποιοι είμαστε. Δεν μας αφήνει να γνωρίσουμε τον αληθινό εαυτό μας. Και να τον αγαπήσουμε.
Η δύναμη που ασκεί το εγώ πάνω μας στηρίζεται στην υπνωτιστική επίδραση της μηχανικότητας και της αντίστασης στην αλλαγή . Έτσι περιοριζόμαστε σε μια μόνο εκδοχή του εαυτού μας και του κόσμου. Μια μόνο εκδοχή θα ήταν να πάρετε ένα αμύγδαλο στην παλάμη σας και προκειμένου να μη χάσετε το αμύγδαλο να κρατήσετε για πάντα το χέρι σας κλειστό .(Και το αμύγδαλο αφάγωτο). Εδώ βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα : επειδή οι περισσότεροι γύρω ζουν με τα χέρια την καρδιά και το νου κλειστά , είναι σαν μηχανές που κάνουν και ξανακάνουν τα ίδια λάθη παραμένοντας προσηλωμένοι στα ίδια πρότυπα δίχως να αφήνουν καθόλου χώρο για το αναπάντεχο και το θαυμαστό. Έτσι έχουμε καταλήξει να δώσουμε ένα παράξενο ορισμό στη λέξη Θαύμα. Το αντιμετωπίζουμε ως ένα παράδοξο συμβάν που διακόπτει τη συνήθη ροή της πραγματικότητας ,τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και των φυσικών νόμων. Το θαύμα αντιμετωπίζεται ως η «εξαίρεση». Η υπέρβαση όλων των κανόνων.
Απόσπασμα από το βιβλίου του Dr Joseph Murphy «Η Δύναμη του Υποσυνείδητου», Εκδόσεις Διόπτρα
Πώς λειτουργούσε το υποσυνείδητο ενός συγγραφέα στη διάρκεια του ύπνου του
Ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον σε ένα από τα βιβλία του, το Across the Plains, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στα όνειρα. Έβλεπε ζωηρά όνειρα και είχε τη συνήθεια να δίνει συγκεκριμένες οδηγίες στο υποσυνείδητο του κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί. Ζητούσε από το υποσυνείδητο του να πλάσει ιστορίες όσο αυτός θα κοιμόταν. Αν, για παράδειγμα, τα οικονομικά του δεν πήγαιναν καλά, η εντολή προς το υποσυνείδητο του ήταν περίπου η εξής: «Δώσε μου ένα καλό μυθιστόρημα αγωνίας που θα είναι εμπορικό και επικερδές». Το υποσυνείδητο του ανταποκρινόταν με προθυμία.
Ο Στίβενσον λέει: «Αυτές οι καλές νεράιδες (δηλαδή, οι γνώσεις και δυνάμεις του υποσυνείδητου του) μου λένε τις ιστορίες κομμάτι προς κομμάτι και κρατούν σε άγνοια εμένα, τον υποτιθέμενο δημιουργό των ιστοριών, σχετικά με την εξέλιξη και το αποτέλεσμα». Και προσθέτει: «Το μέρος της δουλειάς μου που γίνεται όταν είμαι ξύπνιος και κυκλοφορώ (δηλαδή, στην κατάσταση συνειδητής αντίληψης των πραγμάτων) δεν είναι κατ’ ανάγκη δικό μου, αφού όλα δείχνουν πως οι νεράιδες βάζουν και σε αυτό το χεράκι τους».
Διαβάστε περισσότερα: Τεχνικές που θα σας βοηθήσουν να βιώσετε τα θαύματα του ύπνου
Εδώ και μερικά χρόνια, σε ένα μακρύ ταξίδι με το τραίνο, θέλησα να επισκεφτώ την μετακινούμενη πατρίδα, όπου είχα κλειστεί αιχμάλωτος για τρεις μέρες αυτού του θορύβου σαν από χαλίκια που τα κυλά η θάλασσα, και σηκώθηκα. Διέσχισα, κατά τη μία το πρωί το τραίνο από τη μια άκρη ως την άλλη. Τα βακόν-λι ήταν άδεια. Τα βαγόνια της πρώτης θέσεως ήταν άδεια.
Όμως τα βαγόνια της τρίτης στέγαζαν εκατοντάδες Πολωνούς εργάτες, που είχαν απολυθεί από τη Γαλλία και ξαναγύριζαν στην Πολωνία τους. Και πέρναγα τους διαδρόμους, δρασκελώντας ξαπλωμένα σώματα. Στάθηκα να κοιτάξω. Ορθός, κάτω από το φώς, αντίκριζα μέσα σε αυτό το δίχως χωρίσματα βαγόνι, που έμοιαζε με θάλαμο και μύριζε στρατώνα ή κρατητήριο, ένα ολόκληρο λαό ανάκατο, που ταρακουνιόταν από τη ρυθμική κίνηση του τραίνου. Ένα ολόκληρο λαό, βυθισμένο στα κακά του όνειρα, που ξαναγύριζε στη μιζέρια του. Χοντρά ξυρισμένα κεφάλια κυλούσαν πάνω στα σανίδια των πάγκων. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, στριφογύριζαν όλοι δεξιά και αριστερά, σαν χτυπημένοι από όλους αυτούς τους θορύβους, όλα αυτά τα τραντάγματα, που τους απειλούσαν στη λησμονιά τους. Δεν είχαν βρει τη φιλοξενία ενός καλού ύπνου.
Όμως τα βαγόνια της τρίτης στέγαζαν εκατοντάδες Πολωνούς εργάτες, που είχαν απολυθεί από τη Γαλλία και ξαναγύριζαν στην Πολωνία τους. Και πέρναγα τους διαδρόμους, δρασκελώντας ξαπλωμένα σώματα. Στάθηκα να κοιτάξω. Ορθός, κάτω από το φώς, αντίκριζα μέσα σε αυτό το δίχως χωρίσματα βαγόνι, που έμοιαζε με θάλαμο και μύριζε στρατώνα ή κρατητήριο, ένα ολόκληρο λαό ανάκατο, που ταρακουνιόταν από τη ρυθμική κίνηση του τραίνου. Ένα ολόκληρο λαό, βυθισμένο στα κακά του όνειρα, που ξαναγύριζε στη μιζέρια του. Χοντρά ξυρισμένα κεφάλια κυλούσαν πάνω στα σανίδια των πάγκων. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, στριφογύριζαν όλοι δεξιά και αριστερά, σαν χτυπημένοι από όλους αυτούς τους θορύβους, όλα αυτά τα τραντάγματα, που τους απειλούσαν στη λησμονιά τους. Δεν είχαν βρει τη φιλοξενία ενός καλού ύπνου.
Ο μεγάλος δάσκαλος Τζον Κάμπατ-Ζιν μου δίδαξε τον λεγόμενο «Διαλογισμό του Βουνού». Σκέφτομαι συχνά αυτή τη διαλογιστική άσκηση, γιατί με βοηθά να καταλάβω πώς μπορώ να παραμένω γειωμένος και εστιασμένος στο κέντρο μου, ανεξαρτήτως περιστάσεων και εξωτερικών συνθηκών.
Φανταστείτε ένα όμορφο βουνό, ίσως με χιονισμένη κορυφή. Καθώς το κοιτάτε, μπορείτε να διακρίνετε ότι διαθέτει έναν εσωτερικό πυρήνα στον οποίο επικρατεί πάντα μια κατάσταση ηρεμίας και μια σταθερή Θερμοκρασία/Ετσι, ό,τι και αν συμβαίνει εξωτερικά, το εσωτερικό παραμένει αμετάβλητο.
Ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία…
Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας.
Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.
Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.
Σελίδα 2 από 8
Η εξέλιξη της τέχνης
Η συγγραφή, η υποκριτική και η σκηνοθεσία κάτω από το πρίσμα της βιωματικής εμπειρίας, συντελούν σε αυτό το σκοπό.
Η μεταφυσική του θεάτρου
Το μυστήριο του θανάτου και της ζωής. Αυτό το μυστήριο γινόταν ως ένα βαθμό φανερό μέσα από ιεροτελεστικά δρώμενα, όπου ήταν και οι πρώτοι στενοί συγγενείς του θεάτρου.
Εμψύχωση βιωματικών ομάδων
Εμψυχωτής είναι κάποιος που εμψυχώνει οποιονδήποτε άνθρωπο ή ομάδα για να δράσει με περισσότερη επιτυχία σε κάτι, που δίνει θάρρος, ελπίδα και συμπόνια που παρακινεί και κατανοεί.
Άρθρα που έχουν δημοσιευθεί
Ετυμολογικά η λέξη ποίηση (όπως γνωρίζεται) προέρχεται από το ρήμα «ποιέω-ποιώ». Το «ποιώ» είναι η διπλή αδελφή όψη του ρήματος «πρήσσω- πράσσω- πράττω».. 6945768633
vasflo100@yahoo.gr