Άρα τα ποιήματα δεν είναι ψυχρά εννοιολογικά κατασκευάσματα σε μια προσωπική και αυτοαναφορική διάσταση. Είναι πνευματικά ηλεκτρόνια του βαθύτερου πυρήνα της Ζωής, που αντιστοιχούν σε κοινές πανανθρώπινες αξίες, σε κοινά συναισθήματα και βιώματα. Είναι φωνές που διψούν για επικοινωνία, γνώση, λύτρωση και χαρά. Είναι καλέσματα στην ψυχή του κάθε αναγνώστη, που αγγίζουν την εσωτερική του εμπειρία. Γιατί το κάθε ποίημα ανήκει πια στον κάθε τολμηρό αναγνώστη, που αρχίζει να έχει ειλικρινή επαφή μαζί του. Τότε μεταβάλλεται αυτή η "ποιητική ιδιοκτησία" και περνάει στα όρια μιας "κοινοκτημοσύνης", εκεί όπου οι ρόλοι μπορούν και αλλάζουν και αποκτούν την ποιητική τους διάσταση, εκεί όπου οι ποιητές γίνονται αναγνώστες και οι αναγνώστες ποιητές. Παρόντες πια όλοι σε μια "διευρυμένη οντότητα" συν-κίνησης, συναισθηματικής εγρήγορσης και σιωπηλής επικοινωνίας με το "Είναι" του Εαυτού μας και του Κόσμου.

*Ο τίτλος της ανθολογίας είναι επινόηση της ποιήτριας-στιχουργού Βέρας Βασιλείου-Πέτσα.