Η εγωιστική στάση....και η σουρεαλιστική γαλότσα

Όχι ότι δεν πρέπει να χαιρόμαστε και να προβάλλουμε τις καλές μας στιγμές και τις μικρές ή μεγάλες μας νίκες...

Ναι, αν το νιώθουμε να το κάνουμε και καλώς το κάνουμε...

Όμως πολύ συχνά μπαίνουμε στο λαβύρινθο μιας συνεχούς προβολής τάχα σπουδαίων πραγμάτων ή δράσεων και ενός υπόγειου φόβου ότι δεν είμαστε τόσο επιτυχημένοι όσο πρέπει να μας βλέπουν οι άλλοι...

Ετσι....μετά από την παρουσίαση ενός βιβλίου που έγραψα, από μια παράσταση που σκηνοθετησα, η κάτι άλλο που τα κατάφερα, και που δικαίως μου δίνει ένα ωραίο αίσθημα ικανοποίησης, αλλά ταυτόχρονα μου φουσκωνει τη εγωκεντρική τάση της επιτυχίας (π@π@ρι@ δηλαδή) για να μην πληρώσω το τίμημα ότι τάχα έκανα κάτι σπουδαίο...λακαω γρήγορα και πάω στο χωριό μου.

Φοράω τις ταπεινές γαλοτσες μου και ξεχυνομαι στα χωράφια, στα ποτάμια, στα βουνά, στη φύση. Εκεί όπου όλα τα πράγματα σου δείχνουν ότι, και αν έκανες κάτι "σημαντικό", στη ουσία δεν είσαι παρά ένα ανθρώπινο ον και έχεις την ίδια αξία με ένα λουλούδι, ένα φύλο, ένα δέντρο, ένα πουλί, με ένα βάτραχο, με μια σαύρα....

Γιατί στην απόλυτη δημοκρατία της φύσης τίποτα δεν υπερέχει σε σπουδαιότητα...

Έτσι ανάμεσα στα άλλα τα σπουδαία...
μαζί με την σουρεαλιστική γαλοτσα μου,
την μοναχικότητα του Παντός,
την αυθεντικότητα του χώματος,
την απεραντοσύνη του ουρανού,
την άγρια ομορφιά της ζωής πριν τον αφανισμό μου,
κατανοώ και την ασημαντότητα μου..

Πως ένα φύσημα αέρα είμαστε που γρήγορα θα ξεχαστεί...και το ποιο σπουδαίο από όλα είναι ότι ακόμα ζούμε... και συμμετέχουμε στην κοσμική ροή των φαινομένων...Αυτή η αίσθηση της ασημαντότητα μας, ίσως μας κάνει άξιους κάποτε να βιώσουμε και την πραγματική ελευθερία....