H Ελισάβετ - η αλήθεια - η Βασιλεία
Αρκετοί θεωρούν ότι η βασίλισσα Ελισάβετ ήταν μια καλοκάγαθη γιαγιάκα που εργαζόταν στον κλάδο του βρετανικού τουρισμού. Σε αρκετές από τις πρώην βρετανικές αποικίες όμως θυμούνται…ότι (ο θεσμός της Βασιλείας ήταν για αυτούς η απόδειξη) ενός φριχτού καθεστώτος…
Η ηγεσία της, όπως και αυτή των προκατόχων της, προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική τραγωδία στην ιστορία της ανθρωπότητας».
Για τις περισσότερες από αυτές τις χώρες η βρετανική μοναρχία, παρά το γεγονός ότι έχει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα, συμβολίζει τη φρίκη του αποικιοκρατικού καθεστώτος και κυρίως το καθεστώς δουλείας στο οποίο πρωτοστατούσαν οι Άγγλοι ευγενείς.
Στις αποικίες των Άγγλων βέβαια κυρίως μόνο αρνητικά μπορούν να ακουστούν για αυτήν και την πολιτική της χώρας της.
Η Κύπρος μας μάλιστα ήταν μία από αυτές τις χώρες οι οποίες έζησαν από πρώτο χέρι τα εγκλήματα των Βρετανών με τον άγριο βασανισμό και στη συνέχεια τη δολοφονία 14 νεαρών Κυπρίων να αποτελεί ένα μελανό σημείο της ιστορίας των δύο χωρών το οποίο δε πρέπει να ξεχαστεί.
Η εξέγερση που έγινε τη δεκαετία του 50′ στην Κύπρο (η Ελισάβετ ανέβηκε στον θρόνο το 1953) καταπιέστηκε με σκληρό τρόπο από τους Βρετανούς.
Στην Κύπρο το 1993, την φώναζαν δολοφόνο και «Αλισαβού», τής έσπασαν το παρμπρίζ της λιμουζίνας.
Η αιτία της αντίδρασης ήταν οι απαγχονισμοί των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Αν και οι απόψεις διίστανται, στην Κύπρο είναι ευρέως διαδεδομένο ότι η βασίλισσα Ελισσάβετ είχε την νομική ισχύ και την ευκαιρία να δώσει «χάρη» στον 17χρονο Ευαγόρα Παλλικαρίδη και τους άλλους 8.
H αλήθεια είναι ότι σε καιρούς εξαιρετικά ταραγμένους η Ελισάβετ αποτελούσε ίσως τη μοναδική «σταθερά». Φάρος και άγκυρα μαζί. Κατόρθωνε ουσιαστικά να κρύβει με την διακριτική… απουσία της και την θρησκευτική εγκράτεια της μια πραγματικότητα που έλεγε ότι η αυτοκρατορία έχει ξεπέσει. Τα εκατομμύρια που συνέρρεαν στο Λονδίνο και ξόδευαν τις λίρες τους σε κιτς σουβενίρ με την φωτογραφία της πάνω σε κούπες του τσαγιού και μαντηλάκια, είχαν ταυτίσει το Ηνωμένο Βασίλειο με αυτά τα περασμένα μεγαλεία που αυτή ακόμα εκπροσωπούσε και όχι με τη μιζέρια και την παγωνιά σε γεμάτους σκουπίδια δρόμους στο Μπρίξτον, στο Τόξτεθ ή και στο Μπέλφαστ.
Οι καιροί άλλαζαν, η Βρετανία μεταμορφωνόταν, οι κυβερνήσεις έπεφταν, αλλά η «αιώνια βασίλισσα» ήταν πάντα εκεί. «Εικόνα» την είπαν κάποιοι ρεπόρτερς της αυλής. Λες και ο Θεός είχε όντως εκλάβει ως υποχρέωση του να «σώζει τη βασίλισσα» εις τους αιώνες των αιώνων. Η Ελισάβετ έμοιαζε αθάνατη.
Ήταν ένα υπόδειγμα ωραιοποίησης, ένα ξεκάθαρο πείραμα βγαλμένο λες από τα πιο επιτυχημένα εγχειρίδια των δημόσιων σχέσεων, που στο τέλος του μόνο όταν άγγιξε μιας από τις ταραγμένες στιγμές της μοναρχίας, τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα άρχισε να γίνεται ενοχλητικό...
Η εμπλοκή της βασιλικής οικογένειας με το εμπόριο σκλάβων ξεκινά με την Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας, η οποία το 1562 χρηματοδότησε τα πρώτα δουλεμπορικά του Τζον Χόκινς. Υπολογίζεται ότι από τη βασιλεία του Καρόλου Β’ (που προσέφερε το εμπόριο των Αφρικανών σκλάβων στον αδελφό του) μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα είχαν μεταφερθεί 332.000 σκλάβοι από την Αφρική στην Αμερική.
Σε αντίθεση με τη βρετανική κυβέρνηση, η οποία έχει απολογηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις για τα φρικιαστικά εγκλήματα του βρετανικού κράτους (όπως για τον βασανισμό και τις εκτελέσεις χιλιάδων γηγενών στην Κένυα), το Μπάκιγχαμ δεν έχει απολογηθεί ποτέ (με πρόσχημα ότι δεν έχει την αρμοδιότητα, αφού οποιαδήποτε νύξη ενοχής θα δώσει το δικαίωμα στα θύματα να διεκδικήσουν αποζημιώσεις).
Παρ’ όλα αυτά, τα ίχνη του δουλεμπορίου μπορείς να τα εντοπίσεις κυριολεκτικά ακόμη και σήμερα στα παλάτια όπου κατοικεί η βασίλισσα. Τα κτίρια παραδείγματος χάρη της δυναστείας των Στιούαρτ που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα, όπως το παλάτι του Κένσινγκτον και το παλάτι του Χάμπτον Κορτ, έχουν κατασκευαστεί με χρήματα που προέρχονταν απευθείας από το εμπόριο σκλάβων.
Επίσης, αν ψάξει κανείς τα «χρυσαφικά» της βασίλισσας (και ό,τι της άφησε η μάνα της), θα βρει μεταξύ άλλων και το περίφημο διαμάντι 105,6 καρατίων Κοχ-ι-Νουρ, την επιστροφή του οποίου ζητούν ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις της Ινδίας και του Πακιστάν.
Ακόμη βέβαια και αν κατασχεθούν τα υλικά αντικείμενα, ποτέ δεν θα βρεθούν οι άνθρωποι τους οποίους το Στέμμα θεωρούσε περιουσία του – σε τέτοιο βαθμό ώστε μάρκαρε με πυρωμένο σίδερο στα σώματά τους τα αρχικά των ευγενών ιδιοκτητών τους («D.Y.» για τον Δούκα της Υόρκης κ.ο.κ.).
πληροφορίες από:
- Άρης Χατζηστεφάνου | Η Εφημερίδα των Συντακτών 04/06/2022 -πηγή info-war.gr
-Κώστας Αργυρός
TVXS
-lifo
-sportime
Η ηγεσία της, όπως και αυτή των προκατόχων της, προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική τραγωδία στην ιστορία της ανθρωπότητας».
Για τις περισσότερες από αυτές τις χώρες η βρετανική μοναρχία, παρά το γεγονός ότι έχει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα, συμβολίζει τη φρίκη του αποικιοκρατικού καθεστώτος και κυρίως το καθεστώς δουλείας στο οποίο πρωτοστατούσαν οι Άγγλοι ευγενείς.
Στις αποικίες των Άγγλων βέβαια κυρίως μόνο αρνητικά μπορούν να ακουστούν για αυτήν και την πολιτική της χώρας της.
Η Κύπρος μας μάλιστα ήταν μία από αυτές τις χώρες οι οποίες έζησαν από πρώτο χέρι τα εγκλήματα των Βρετανών με τον άγριο βασανισμό και στη συνέχεια τη δολοφονία 14 νεαρών Κυπρίων να αποτελεί ένα μελανό σημείο της ιστορίας των δύο χωρών το οποίο δε πρέπει να ξεχαστεί.
Η εξέγερση που έγινε τη δεκαετία του 50′ στην Κύπρο (η Ελισάβετ ανέβηκε στον θρόνο το 1953) καταπιέστηκε με σκληρό τρόπο από τους Βρετανούς.
Στην Κύπρο το 1993, την φώναζαν δολοφόνο και «Αλισαβού», τής έσπασαν το παρμπρίζ της λιμουζίνας.
Η αιτία της αντίδρασης ήταν οι απαγχονισμοί των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Αν και οι απόψεις διίστανται, στην Κύπρο είναι ευρέως διαδεδομένο ότι η βασίλισσα Ελισσάβετ είχε την νομική ισχύ και την ευκαιρία να δώσει «χάρη» στον 17χρονο Ευαγόρα Παλλικαρίδη και τους άλλους 8.
H αλήθεια είναι ότι σε καιρούς εξαιρετικά ταραγμένους η Ελισάβετ αποτελούσε ίσως τη μοναδική «σταθερά». Φάρος και άγκυρα μαζί. Κατόρθωνε ουσιαστικά να κρύβει με την διακριτική… απουσία της και την θρησκευτική εγκράτεια της μια πραγματικότητα που έλεγε ότι η αυτοκρατορία έχει ξεπέσει. Τα εκατομμύρια που συνέρρεαν στο Λονδίνο και ξόδευαν τις λίρες τους σε κιτς σουβενίρ με την φωτογραφία της πάνω σε κούπες του τσαγιού και μαντηλάκια, είχαν ταυτίσει το Ηνωμένο Βασίλειο με αυτά τα περασμένα μεγαλεία που αυτή ακόμα εκπροσωπούσε και όχι με τη μιζέρια και την παγωνιά σε γεμάτους σκουπίδια δρόμους στο Μπρίξτον, στο Τόξτεθ ή και στο Μπέλφαστ.
Οι καιροί άλλαζαν, η Βρετανία μεταμορφωνόταν, οι κυβερνήσεις έπεφταν, αλλά η «αιώνια βασίλισσα» ήταν πάντα εκεί. «Εικόνα» την είπαν κάποιοι ρεπόρτερς της αυλής. Λες και ο Θεός είχε όντως εκλάβει ως υποχρέωση του να «σώζει τη βασίλισσα» εις τους αιώνες των αιώνων. Η Ελισάβετ έμοιαζε αθάνατη.
Ήταν ένα υπόδειγμα ωραιοποίησης, ένα ξεκάθαρο πείραμα βγαλμένο λες από τα πιο επιτυχημένα εγχειρίδια των δημόσιων σχέσεων, που στο τέλος του μόνο όταν άγγιξε μιας από τις ταραγμένες στιγμές της μοναρχίας, τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα άρχισε να γίνεται ενοχλητικό...
Η εμπλοκή της βασιλικής οικογένειας με το εμπόριο σκλάβων ξεκινά με την Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας, η οποία το 1562 χρηματοδότησε τα πρώτα δουλεμπορικά του Τζον Χόκινς. Υπολογίζεται ότι από τη βασιλεία του Καρόλου Β’ (που προσέφερε το εμπόριο των Αφρικανών σκλάβων στον αδελφό του) μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα είχαν μεταφερθεί 332.000 σκλάβοι από την Αφρική στην Αμερική.
Σε αντίθεση με τη βρετανική κυβέρνηση, η οποία έχει απολογηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις για τα φρικιαστικά εγκλήματα του βρετανικού κράτους (όπως για τον βασανισμό και τις εκτελέσεις χιλιάδων γηγενών στην Κένυα), το Μπάκιγχαμ δεν έχει απολογηθεί ποτέ (με πρόσχημα ότι δεν έχει την αρμοδιότητα, αφού οποιαδήποτε νύξη ενοχής θα δώσει το δικαίωμα στα θύματα να διεκδικήσουν αποζημιώσεις).
Παρ’ όλα αυτά, τα ίχνη του δουλεμπορίου μπορείς να τα εντοπίσεις κυριολεκτικά ακόμη και σήμερα στα παλάτια όπου κατοικεί η βασίλισσα. Τα κτίρια παραδείγματος χάρη της δυναστείας των Στιούαρτ που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα, όπως το παλάτι του Κένσινγκτον και το παλάτι του Χάμπτον Κορτ, έχουν κατασκευαστεί με χρήματα που προέρχονταν απευθείας από το εμπόριο σκλάβων.
Επίσης, αν ψάξει κανείς τα «χρυσαφικά» της βασίλισσας (και ό,τι της άφησε η μάνα της), θα βρει μεταξύ άλλων και το περίφημο διαμάντι 105,6 καρατίων Κοχ-ι-Νουρ, την επιστροφή του οποίου ζητούν ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις της Ινδίας και του Πακιστάν.
Ακόμη βέβαια και αν κατασχεθούν τα υλικά αντικείμενα, ποτέ δεν θα βρεθούν οι άνθρωποι τους οποίους το Στέμμα θεωρούσε περιουσία του – σε τέτοιο βαθμό ώστε μάρκαρε με πυρωμένο σίδερο στα σώματά τους τα αρχικά των ευγενών ιδιοκτητών τους («D.Y.» για τον Δούκα της Υόρκης κ.ο.κ.).
πληροφορίες από:
- Άρης Χατζηστεφάνου | Η Εφημερίδα των Συντακτών 04/06/2022 -πηγή info-war.gr
-Κώστας Αργυρός
TVXS
-lifo
-sportime
