Διονύσης Σαββόπουλος

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Γράφει η Ιρενε Πετρακακη
Από φεις μπουκ

«Είμαστε λαός της υπερβολής και της αμετροέπειας. Πολύ εύκολα
αποθεώνουμε και εξίσου εύκολα αποκαθηλώνουμε. Πολύ δύσκολα όμως
διακρίνουμε τις πραγματικές διαστάσεις των ανθρώπων και των πραγμάτων.
Κι αυτό συμβαίνει όχι επειδή έχουμε περιορισμένη αντίληψη αλλά επειδή
επιζητούμε τον διχασμό. Τυφλωνόμαστε από την ανάγκη να διαφωνήσουμε
και να οξύνουμε τα πνεύματα, ακόμα και πάνω από ένα φέρετρο. Όσο πιο
επιφανής είναι ο νεκρός, τόσο μεγαλύτερη η πόλωση.

Ο θάνατος όμως είναι γεγονός τραγικό, οριστικό και αμετάκλητο. Αφορισμοί,
υβρεολογίες και χολή εναντίον του εκλιπόντος ουδόλως συνάδουν με την
ελληνική παιδεία. «Τον τεθνηκότα μη κακολογείν» έλεγε ο Χίλων ο
Λακεδαιμόνιος, στηλιτεύοντας τη χυδαία κριτική όταν το γεγονός του θανάτου
είναι ακόμα νωπό.
Μετά από κάποια χρόνια η μνήμη του Διονύση Σαββόπουλου θα ζει
απαλλαγμένη από τις υπερβολές. Το αγιογραφικό φωτοστέφανο που του
φόρεσε η σύγχρονη εξουσιαστική ελίτ θα έχει ξεθωριάσει. Αλλά και οι όποιες
ιδεολογικές ακυρώσεις και άστοχες δηλώσεις του θα έχουν ξεχαστεί.
Εκείνα όμως που θα ζήσουν για πολύ και θα καταγράφονται στη μνήμη των
επομένων γενεών θα είναι τα εμπνευσμένα τραγούδια του. Ανεξαρτήτως
πρώτων υλών και δανεισμών, αποτελούν ποίηση. Ανατρεπτικά για την εποχή
τους, είναι και σήμερα εγερτικά, είναι προφητικά, είναι σφραγίδες ανεξίτηλες
στη μουσική παραγωγή της μεταπολίτευσης. Και δεν παύουν να μας
συγκινούν όλους βαθύτατα, μισόν αιώνα τώρα. Ακόμα κι εκείνους που δεν
έχασαν την ευκαιρία να χύσουν άφθονο δηλητήριο πριν η σορός κατέβει στο
μνήμα...
Εγώ ο Άγνωστος Στρατιώτης ...θέλω να σας πω ότι είμαι ένας από αυτούς που τον έλεγαν πριν 200 χρόνια κλέφτη