Συνέντευξη Βασίλη Φλώρου στο περιοδικό Flash
«Από την τέχνη αντλείς χαρά»
Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζεις γνωρίζοντας τον Βασίλη Φλώρο είναι ότι διαθέτει εν αφθονία αυτό που λέμε θετική σκέψη. Πρόσχαρος και φιλικός, γίνεται γρήγορα οικείος σε όσους τον πλησιάζουν και τον συναναστρέφονται.
Έχοντας συμπληρώσει δέκα χρόνια από τότε που επέστρεψε στην Καλαμάτα, έχει ήδη προσθέσει στο ενεργητικό του νέες, άκρως ενδιαφέρουσες δραστηριότητες, που αντιπροσωπεύουν τις πολλαπλές εκδοχές του ταλέντου του.
Ηθοποιός, συγγραφέας, ποιητής, σκηνοθέτης, ο Βασίλης Φλώρος χωρίς να επαίρεται γι’ αυτές τις ιδιότητες, συνυπάρχει μαζί τους και εκφράζεται δημιουργικά μέσω αυτών, στοχεύοντας πάντα στη χαρά της δημιουργίας. Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος χαρακτηριστικά, «απ’ ό,τι κάνω θέλω να αντλώ χαρά». Μ’ αυτόν το χαρούμενο άνθρωπο, λοιπόν, είχαμε τη συζήτηση που ακολουθεί. Το πλούσιο βιογραφικό του ήταν μία καλή αφετηρία για τα όσα είπαμε κι αξίζει να ενταχθεί σε τούτο τον πρόλογο.
Ο Βασίλης Φλώρος γεννήθηκε στην Καλαμάτα και έχει καταγωγή από το Παλαιόκαστρο Μεσσηνίας. Είναι απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα.
Συμμετείχε σε: Θεατρικό παιχνίδι ενός έτους στο Θεατρικό Εργαστήρι του Λάκη Κουρετζή και της Μάγκης Νατζόλης. Ειδικά σεμινάρια στο Αρχαίο Δράμα και στην Αρχιτεκτονική του Αρχαίου Θεάτρου (Ίδρυμα Μείζονος Πολιτισμού). Σεμινάριο δραματοθεραπείας, παιγνιοθεραπείας και ψυχοδράματος (Ένωση Παιγνιοθεραπευτών και Δραματοθεραπευτών Ελλάδος). Σεμινάρια για την Εκπαίδευση Ατόμων με Αναπηρία – (Πάντειο Πανεπιστήμιο). Σεμινάρια Βιωματικού Ψυχοδράματος (ΠΕΨΜΕΕ). Σεμινάρια Ανάλυσης Κειμένου στη Θεατρική Εκπαίδευση και Πρακτική (Μανωλικάκης – Actorstudio). Σεμινάρια Σύγχρονης Δραματοθεραπείας (Sue Jenniugs - international). Σεμινάρια σκηνοθεσίας (Σωτήρης Χατζάκης). Διδάχτηκε για αρκετά χρόνια εσωτερική φιλοσοφία και πρακτική διαλογισμού (Σύστημα φωτός – Γιάννης Κονιδάρης). Από το 1990 έως το 2002 εργάστηκε ως ηθοποιός στο θέατρο σε αθηναϊκούς θιάσους (Σίσκου, Φασουλή, Καρύδη, Αντωνίου, Βασιλάκου, Ρόμα, Στρατή, ΔΗΠΕΘΕ Σερρών) και συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές. Από το 1995 – 1997 ήταν παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών στην ΕΡΑ – 4. Εργάστηκε στην εταιρία ΣΙΝΕ ΜΑΤΖΙΚ – FINOS FILM, ως βοηθός του σκηνοθέτη Δημήτρη Μακρή, και το 1997 μαζί με το βετεράνο ηθοποιό Νίκο Τσούκα δημιούργησαν τη θεατρική εταιρία «ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ» με πολιτιστικό έργο τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Συμμετείχε ως ηθοποιός στις παραστάσεις: «Αρχιτέκτονας», «Η κυρία δεν πενθεί», «Μελό», «Μπαμ και κάτω», «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», «Λα Μοσκέτα», «Νταντάδες», «Εραστής για κλάματα», «Δεσποινίς ετών 39», «Αχ Ελλάδα μου γλυκιά», «Παίζοντας με τον Καραγκιόζη». Από το έτος 2002 ζει στην Καλαμάτα, ενώ εργάστηκε ως δάσκαλος θεατρικής αγωγής στα ολοήμερα σχολεία για εννέα χρόνια και ως εμψυχωτής θεατρικού παιχνιδιού σε συνεργασία με Δήμους, Συλλόγους, θεατρικές ομάδες, Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων. Υπήρξε υπεύθυνος του θεατρικού εργαστηρίου του ΔΗΠΕΘΕΚ. Δημιούργησε (μαζί με την ηθοποιό και θεατρολόγο Έλσα Σταυρίδου) τη θεατρική ομάδα «Clown Magic», αναπτύσσοντας παράλληλα τεχνικές θεάτρου δρόμου. Συμμετείχε σε προγράμματα του υπουργείου Παιδείας, στο πλαίσιο των οποίων έγραψε, σκηνοθέτησε και «ανέβασε» παραστάσεις με μαθητές.
Συνεργάστηκε με το Μορφωτικό Σύλλογο Μεσσηνίας, την Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας, το Τριφυλιακό Θέατρο, το ΚΕΠΕΨΟ και με ομάδες ψυχοκινητικής ανάπτυξης και έκφρασης στο ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ. Επίσης, συνεργάστηκε με το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Μεσσηνίας, το Σύλλογο Φίλων Μουσικής, το Σύλλογο Γυναικών Δωρίου. Συνδημιουργός της θεατρικής ομάδας ΩΚΥΤΟΠΟ, για την οποία σκηνοθέτησε έργα των Τσέχοφ, Γκούντμαν, Μανιώτη, Κεχαΐδη, Ν. Σάιμον, Ντάριο Φο, Ντυπά, μουσικοχορευτικές παραστάσεις κ.λπ. Έχει γράψει πέντε θεατρικά έργα και έχει εκδώσει έξι βιβλία σχετικά με την ποίηση και τη λογοτεχνία (Δυτικές Ινδίες).
Ύστερα απ’ όλα αυτά δε νομίζω ότι χρειάζεται να αποδείξει κάτι. Η παρουσία του στη Μεσσηνία έχει ήδη καταγραφεί ως θετική.
Διαβάζοντας το βιογραφικό του διαπιστώνω ότι βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση αναζήτησης γνώσεων.
-Πόσο σε έχει βοηθήσει στη ζωή σου αυτή η αναζήτηση;
«Αρκετά. Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη τέχνη είναι να ξέρεις να ζεις σωστά και να χαίρεσαι γι’ αυτά που δημιουργείς».
-Μου αρέσει πως επικαλείσαι τη χαρά χωρίς να την ενοχοποιείς.
«Να εξηγήσω. Η χαρά στην οποία αναφέρομαι πρέπει να έχει ήθος κι αυτό αντλείται από την ενασχόληση με την τέχνη σ’ όλους τους τομείς και, βέβαια, στην καθημερινή ζωή».
-Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με την τέχνη;
Αναζήτησε τον έρωτα στην αφετηρία, που ήταν μια κοπέλα που είχε σχέση με το μπαλέτο και η οποία έγινε η αφορμή ν’ ασχοληθώ με το θέατρο. Παράλληλα, σπούδαζα πολιτικές επιστήμες και εργαζόμουν. Ήταν αναμφισβήτητα μια ιδιαίτερα σημαντική εποχή στη ζωή μου».
-Οι εμπειρίες σου από το θέατρο θεωρείς ότι σε πλούτισαν ως άνθρωπο;
«Ασφαλώς. Δούλεψα ως ηθοποιός δεκαπέντε χρόνια και αυτή η εμπειρία ήταν πολύτιμη για μένα και την περαιτέρω πορεία μου».
-Είναι εύκολο για έναν ηθοποιό να σταθεί στο θέατρο χωρίς να είναι σε κυκλώματα;
«Δεν είναι. Στην Αθήνα, κακά τα ψέματα, το θέατρο λειτουργεί ως αυτά τα κυκλώματα. Είναι δύσκολη η κατάσταση. Και τώρα, βέβαια έχει γίνει ακόμα δυσκολότερη. Αλλά το να περιμένεις να ζήσεις από την τέχνη, είναι μια κατάσταση οδυνηρή. Μπορεί να δούλεψα ως ηθοποιός για δεκαπέντε χρόνια και με σημαντικούς ανθρώπους ομολογουμένως, αλλά από ένα σημείο και μετά άρχισα να έχω μία απομόνωση. Όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλοι συνάδελφοι που είναι πολύ πιο καλοί από μένα και σπουδαία ταλέντα που εξαφανίστηκαν. Επίσης, θεωρώ ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε τον επαγγελματία καλλιτέχνη, αυτόν δηλαδή που κάνει ένα επάγγελμα και ζει από αυτό, και τον καλλιτέχνη που αγαπάει πρώτα τη δουλειά του και μέσα από αυτή τη διαδικασία βγάζει χρήματα. Όσον αφορά εμένα προσωπικά ένιωσα κάποια στιγμή πως ο χώρος της Αθήνας έχει κλείσει. Εγκατέλειψα για κάποιον καιρό το θέατρο και έκανα άλλη δουλειά. Επίσης, αποφάσισα να αλλάξω και πόλη, κι έτσι ήρθα ξανά στην Καλαμάτα».
-Ασχολήθηκες εδώ πάλι με το θέατρο;
«Όχι. Άλλωστε το να περιμένεις να ζήσεις από την τέχνη είναι οδυνηρό κι επίσης, υπάρχουν οι άμεσες ανάγκες της ζωής, οι καθημερινές. Ασχολήθηκα, λοιπόν, με άλλο αντικείμενο που σχετιζόταν με το πρώτο πτυχίο που είχα και αφορούσε κάποια προγράμματα που έκανα στην περιφέρεια γύρω από τη μετανάστευση. Ύστερα από ένα διάστημα, γύρω στα δύο χρόνια περίπου, άρχισα πάλι να ασχολούμαι με τα θεατρικά, να κάνω σεμινάρια και να σκηνοθετώ κάποιες παραστάσεις. Ερχόμενος στην Καλαμάτα ασχολήθηκα με το θέατρο από μίαν άλλη διάσταση, όχι ως ηθοποιός, αλλά ως σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας. Έτσι πορεύομαι πλέον και μου αρέσει αυτή η κατάσταση».
-Δε μετάνιωσες, λοιπόν, υποθέτω, που γύρισες.
«Χαίρομαι που γύρισα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ερχόμενος στην Καλαμάτα θα είχα τέτοιες ευκαιρίες να δημιουργήσω και να φτιάξω ως ένα βαθμό το όνειρό μου, τις οποίες ευκαιρίες δεν είχα στην Αθήνα».
-Η ομάδα ΩΚΥΤΟΠΟ πώς προέκυψε;
«Το ΩΚΥΤΟΠΟ είναι μια θεατρική ομάδα που ξεκίνησε από το σύλλογο των δασκάλων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και μετά βρήκαμε στέγη στο Μορφωτικό. Δηλαδή, αποτελείται από ανθρώπους που είναι σ’ αυτούς τους δύο συλλόγους. Μέσα, λοιπόν, από διάφορες διαδικασίες σεμινάρια, θεατρικά έργα, παραστάσεις κ.ά., έχει δημιουργηθεί ένας πυρήνας επτά ατόμων. Μ’ αυτά τα παιδιά πορευόμαστε και δημιουργούμε μια κατάσταση με καλλιτεχνικό περιεχόμενο.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν δυο σημαντικές εξελίξεις στην ομάδα:Η συνεργασία με επαγγελματίες ηθοποιούς και το ανέβασμα νέων ελληνικών έργων που δεν έχουν ξαναπαιχτεί.
Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω όσους έχουν βοηθήσει τη θεατρική ομάδα ΩΚΥΤΟΠΟ, αρχίζοντας από το Σύλλογο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και τον τότε πρόεδρό του Κώστα Σαραβελάκη και καταλήγοντας στον Πέτρο τον Στεφανέα, πρόεδρο του Μορφωτικού. Γιατί είναι πολύτιμο, παρήγορο και ενθαρρυντικό να υπάρχουν άνθρωποι στην πόλη που μπορούν και θέλουν να δίνουν ευκαιρίες σε ανθρώπους που ασχολούνται με την τέχνη, έτσι ώστε να αναβαθμίζεται το πολιτιστικό τοπίο γύρω μας και οι ίδιοι οι άνθρωποι της τέχνης να είναι δημιουργοί. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ όλους αυτούς, λοιπόν».
-Η συγγραφική σου πορεία είναι αξιοπρόσεκτη και με ιδιαίτερη ευρύτητα θεμάτων. Ποια η θέση της πορείας αυτής;
«Ο ποιητής είναι ένας διαχρονικός τρομοκράτης χωρίς βία και ζει σ’ έναν κόσμο που είναι κατά βάση ανώριμος».
-Πόσο βασανιστική είναι για έναν ποιητή αυτή η ανωριμότητα;
«Ιδιαίτερα βασανιστική θα ’λεγα. Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο βαθμός ανωριμότητας ενός πολιτισμού ή ενός ανθρώπου, πέρα από άλλα, φαίνεται και κατά πολύ από τις ανάγκες του. Όσο πιο πολλές ανάγκες δημιουργεί εξωτερικά, τόσο πιο πολύ θα χάνει την πνευματική εσωτερική του φύση. Γιατί η ικανοποίηση αυτών των ψευδών αναγκών γίνεται συχνά με βίαιο τρόπο. Ο ίδιος ο κόσμος είναι ένας τρομοκράτης».
-Σ’ έναν τέτοιο κόσμο ποια θέση έχει ένας ποιητής;
«Είναι φανερό, βέβαια, πως ο ποιητής οφείλει να βλέπει συνολικά τον κόσμο και τη ζωή. Αφού έχει οριστεί ως ποιητής, δεν τον ενδιαφέρει μόνο η ζωούλα του, τα ποιηματάκια του, τα βιβλιαράκια του, η ατομική του πραγματικότητα. Γνωρίζει ότι η πραγματική καλυτέρευση δεν αφορά μόνο στον εαυτό του, αφορά όλους. Γιατί όλοι είναι ο ένας και ο ένας είναι όλοι».
-Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της τέχνης στη σημερινή εποχή;
«Στη σημερινή εποχή τα έργα των περισσότερων καλλιτεχνών τείνουν προς τη σκοτεινή όψη της “τέχνης”. Η σημερινή αφρόκρεμα της τέχνης ζει και πράττει μόνο για το εφήμερο, για τις λοξές δόξες του γήινου χρόνου της».
-Σε αφορά αυτή η τέχνη;
«Καθόλου. Θέλω η τέχνη να μου δίνει μία απάντηση στη ματαιότητα της ύπαρξης».
-Αντέχεται αυτή η απάντηση;
«Εξαρτάται από τις αντοχές που διαθέτει ο καθένας. Να διευκρινίσω κάτι. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι μηδενιστής. Πάντα υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις, πάντα μέσα στη στάχτη, κάτω βαθιά, κρύβεται η αληθινή φωτιά που δε σβήνει ποτέ. Αυτά τα λίγα κάρβουνα τα συντηρούν οι λίγοι. Οι Άγιοι της τέχνης».
-Να τελειώσουμε μιλώντας για την κρίση, που έτσι κι αλλιώς μας αφορά όλους.
«Η κρίση έχει αγγίξει όλους μας και ιδιαίτερα την τέχνη, που θεωρείται, δυστυχώς, ότι δεν είναι αναγκαία και οι καλλιτέχνες αποδοκιμάζονται. Γι’ αυτό και πολλοί συνάδελφοι φεύγουν από το θέατρο και κάνουν άλλες δουλειές για να ζήσουν. Βέβαια, το όνειρο του θεάτρου και της θεατρικής τέχνης πάντοτε παραμένει. Βλέπω την κρίση ως μια αλλαγή και η αλλαγή έρχεται με την ανατροπή και την κατάρρευση του παλαιού. Έρχεται, νομίζω, ένας νέος κόσμος. Βέβαια, σε μία τέτοια αλλαγή πολλά πράγματα μας φαίνονται αρνητικά, όμως υπάρχουν και θετικά πράγματα που δε φαίνονται τώρα, αλλά θα φανούν στο μέλλον».
-Δηλώνεις αισιόδοξος;
«Είμαι αισιόδοξος από τη φύση μου και θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Πιστεύω, λοιπόν, ότι θα ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες και θα οδηγηθούμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι θέλω να πιστεύω»
Περιοδικό Flash - Έτος 2012
Θανάσης Παντές, δημοσιογράφος
