Ζωντανές αναμνήσεις

Τα βουνά και η φυση σου δίνουν πάντα μια γεύση ελευθερίας και ψυχικής ανάτασης...Τα βουνά του χωριού μου που έζησα παιδί είναι τα πιο αγαπημένα μου μέρη....

Με το πατέρα μου τον Ρήγα, μαζεμαμε σημερα φρέσκια ρίγανη και παλιες αναμνήσεις δίπλα στα αλώνια και στις γκρεμισμένες καλύβες των προγόνων μας...

Οι πατεράδες μας οι μανάδες μας και όσοι από εμάς ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια στα χωριά....είμαστε οι τελευταίες γενιές που βίωσαν ένα τρόπο ζωής που είχε διάρκεια χιλιάδες χρόνια... Είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι που είδαμε και συμμετείχαμε στα οργώματα με τα ζώα, στα θερισματα με τα δραπανια, στα αλωνίσματα με τα άλογα, στο πάτημα των σταφυλιών στους λινους και σε άλλα πολλά....Η αλυσίδα αυτή κόπηκε αποτομα, με την αστικοποίηση, η ζωή προχώρησε στους μοντέρνους καιρούς με τα προταιρηματα και τα ελαττώματα τους ..



Βέβαια κανένα παρελθόν δεν πρέπει να αγιοποιείται .. είχαν και αυτά τα χρόνια τα δικά τους μελανά σημεία και μεγάλα αδιέξοδα...



Όμως πολλές φορές θέλω να βιώνω όσο μπορώ, τα απομηναρια από την άγρια χαρά του παλαιού τρόπου ζωής και σαν μεθυσμένος Διόνυσος που τριγυρνάει στις λαγκαδιές και στις ρεματιές των νεανικών του χρόνων....

αφήνοντας πίσω του τάματα υποχρεώσεων και λιβάνια ματαιοδοξίας, αποζητώ λίγο νεκταρ από την αληθινή ουσία των πραγμάτων....