ΧΟΣΕ ΜΟΥΧΙΚΑ
ΧΟΣΕ ΜΟΥΧΙΚΑ
Γράφει η Ιρενε Πετρακακη
Από φεις μπουκ
Ο αγαπημένος «El Pepe» των Ουρουγουανών απεβίωσε έχοντας ενσαρκώσει
το αρχαιοελληνικό γνωμικό: «δει τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της αρχής μη
πλουσιώτερον αλλά μάλλον ενδοξότερον γεγονέναι».
Ο Χοσέ Μουχίκα, πρώην αντάρτης των Tupamaros, διετέλεσε Πρόεδρος της
Ουρουγουάης από το 2010 έως το 2015. Έζησε με παροιμιώδη λιτότητα
θεωρώντας ότι οι πολιτικοί πρέπει να διαβιούν όπως ο μέσος άνθρωπος. Το
μεγαλύτερο μέρος του μισθού του το διέθετε σε πρόγραμμα κοινωνικής
κατοικίας.
Στη διάρκεια της θητείας του φρόντισε αποτελεσματικά για την αναδιανομή
του πλούτου με στόχο την ανακούφιση των φτωχών λαϊκών μαζών και των
ανέργων, αποδεικνύοντας πως η εντιμότητα στην πολιτική δεν συνιστά
αφέλεια αλλά πολύτιμο εργαλείο για την ευημερία των λαών.
Αξίζει να διαβάσετε επιλεγμένα αποστάγματα της σοφίας του:
Έχουμε θυσιάσει τους παλιούς άυλους θεούς και τώρα έχουμε κάνει
κατάληψη στο ναό του Θεού της Αγοράς. Αυτού του θεού που οργανώνει την
οικονομία, την πολιτική, τις συνήθειές μας, τις ζωές μας, και μας παρέχει
πιστωτικές κάρτες και επιτόκια, λες και εκεί βρίσκεται η ευτυχία.
Η αντιδραστικότητα είναι η παθολογία του συντηρητικού. Πηγαίνει προς τα
πίσω και προέρχεται από μια δογματική και κλειστή νοοτροπία. Η παθολογία
του αριστερού είναι ο παλιμπαιδισμός, η νηπιοπρέπεια. Είναι η μόνιμη
σύγχυση μιας ψευδαίσθησης με την πραγματικότητα.
Μοιάζει σα να έχουμε γεννηθεί μονάχα για να καταναλώνουμε και να
καταναλώνουμε. Και όταν δε μπορούμε πλέον να καταναλώσουμε, νοιώθουμε
τη ματαίωση και υποφέρουμε από τη φτώχια και αυτό-περιθωριοποιούμαστε.
Ο καταναλωτισμός θα μπορούσε να είναι το τελικό στάδιο στον ανθρώπινο
πολιτισμό, αν συνεχίσουμε να συντρίβουμε και να επιτιθέμεθα στη φύση.
Αυτό που ορισμένοι αποκαλούν οικολογική κρίση του πλανήτη είναι συνέπεια
του θριάμβου της ανθρώπινης φιλοδοξίας. Αυτή η συνέπεια είναι ο θρίαμβος
μας, αυτή και η ήττα μας.
Μπορούμε πλέον να ανακυκλώνουμε σχεδόν τα πάντα. Εάν ζούσαμε με
αυτά που έχουμε, εάν ήμασταν επαρκείς, και τα 7 δισεκατομύρια άνθρωποι
στον κόσμο θα είχαν όλα όσα χρειάζονται. Προς τα εκεί θα έπρεπε να
κατευθύνονται οι παγκόσμιες πολιτικές. Αλλά σκεφτόμαστε ως άνθρωποι και
χώρες και όχι ως είδος.
Είναι ζήτημα ελευθερίας: Αν δεν έχετε πολλά υλικά αγαθά, τότε δεν
χρειάζεται να εργάζεστε όλη σας τη ζωή σαν σκλάβος για να τα διατηρήσετε
και επομένως έχετε περισσότερο χρόνο για τον εαυτό σας.
Οι επιχειρήσεις θέλουν απλά να αυξάνουν τα κέρδη τους: είναι στο χέρι της
κυβέρνησης να διασφαλίσει ότι αρκετά από αυτά τα κέρδη θα αναδιανεμηθούν
ώστε οι εργαζόμενοι να έχουν λεφτά για να αγοράσουν τα προϊόντα τα οποία
παράγουν. Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο εδώ – όσο λιγότερο φτώχια
υπάρχει, τόσο περισσότερο ανθεί το εμπόριο. Η πιο σημαντική επένδυση είναι
στους ανθρώπινους πόρους.
Μόλις οι πολιτικοί αρχίζουν να σκαρφαλώνουν στην ιεραρχία, ξαφνικά
αισθάνονται σα βασιλιάδες. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Αυτό που γνωρίζω
είναι ότι όσοι προασπίζονται τη δημοκρατία βρίσκονται στον κόσμο για να
διασφαλίσουν ότι κανείς δε θα είναι πιο ίσος από τους άλλους.
Ο πρόεδρος είναι ένας υψηλός αξιωματούχος που εκλέγεται για να
πραγματοποιεί μία λειτουργία. Δεν είναι βασιλιάς, δεν είναι θεός. Δεν είναι
κάποιος σαμάνος σε κάποια φυλή ώστε να γνωρίζει τα πάντα. Είναι ένας
δημόσιος υπάλληλος που ζει για να εξυπηρετεί τους πολίτες. Νομίζω ότι ο
ιδανικός τρόπος ζωής για έναν πρόεδρο είναι να ζει όπως η πλειοψηφία του
κόσμου για τον οποίο εκλέχθηκε να υπηρετήσει.
Δεν είμαι ο φτωχότερος πρόεδρος. Ο φτωχότερος είναι αυτός που
χρειάζεται πολλά για να ζήσει. Η ζωή μου είναι το αποτέλεσμα των τραυμάτων
μου. Είμαι ο γιος της ιστορίας μου. Υπήρχαν εποχές όπου για να είμαι
χαρούμενος δε χρειαζόμουν τίποτα παραπάνω παρά ένα στρώμα για να
κοιμηθώ.
Έχω ένα τρόπο ζωής που δεν πρόκειται να τον αλλάξω επειδή είμαι
πρόεδρος. Κερδίζω περισσότερα από όσα χρειάζομαι, ακόμα και αν αυτά τα
χρήματα δεν ήταν αρκετά για άλλους προέδρους. Για μένα, το να είμαι
πρόεδρος δεν είναι θυσία, είναι καθήκον.
Να ζεις σύμφωνα με τα πιστεύω σου. Να είσαι ο εαυτός σου και να μην
προσπαθούν να επιβάλλεις τα κριτήριά σου στους υπόλοιπους. Δεν περιμένω
από τους άλλους να ζουν όπως εγώ. Θέλω να σέβομαι την ελευθερία των
άλλων ανθρώπων, αλλά προασπίζομαι τη δική μου ελευθερία. Και αυτό
έρχεται με το να έχεις το θάρρος να λες αυτό που πιστεύεις, ακόμα και όταν
δε μοιράζονται την οπτική σου.
Η ζωή περνάει γρήγορα. Ο μόνος τρόπος για να παρατείνεις τη ζωή σου
είναι άλλοι να συνεχίσουν τη δουλειά που εσύ έχεις ξεκινήσει.
«Πεθαίνω, ο κύκλος μου έκλεισε, ο πολεμιστής έχει δικαίωμα στην
ξεκούραση», είχε δηλώσει τον περασμένο Ιανουάριο, συμφιλιωμένος με τη
μοίρα της ανθρώπινης φύσης. Αρνούμενος να συνεχίσει τη χημειοθεραπεία,
έφυγε χτες, λίγο πριν συμπληρώσει τα 90 του.
Εδώ η βιογραφία του: https://gr.euronews.com/.../oyroygoyah-pethane-o...
Στη μνήμη του...
