Η κρίση της ανθρωπιάς
(ορθοστασία εργασιακή – μεσαιωνική – ανήθικη)
Ο ανθρωπισμός είναι μία έννοια που προασπίζεται τις αξίες του ανθρώπου και τα δικαιώματά του.
Θεωρεί ότι ως μέτρο αυτού του κόσμου είναι ο άνθρωπος ως μια ενιαία πνευματική, διανοητική και υλική οντότητα. Ο ανθρωπισμός στην λαϊκή έκφραση λέγεται «ανθρωπιά».
Η κρίση της ανθρωπιάς όμως υπάρχει σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής μας.
Εγώ θα σταθώ σε μία. Για αυτή θέλω να μιλήσω.
Για την κρίση της ανθρωπιάς στον Εργασιακό Τομέα.
Πολυεθνικές αλυσίδες στην Καλαμάτα (και σ’ όλη τη χώρα) και καταστήματα ιδιωτών, λειτουργώντας ως μικρές δικτατορίες, οδηγούν τους εργαζόμενους σε μια ανήθικη εκμετάλλευση που καταστρέφει τις προσωπικές του ζωές και τις ανθρώπινες αντοχές τους.
‒ Δεν φτάνουν οι συνεχείς μειώσεις των ήδη μειωμένων μισθών πείνας με μειωμένα ένσημα και σχεδόν ανύπαρκτα δικαιώματα.
‒ Δεν φτάνει η σωματική κόπωση, η ψυχολογική πίεση από την εντατικοποίηση της εργασίας και οι απειλές για την εκπλήρωση στόχων της εταιρείας.
‒ Δεν φτάνει ότι οι υπάλληλοι κάνουν τα πάντα μέσα σ’ ένα κατάστημα και είναι ταυτόχρονα πωλητές, αποθηκάριοι, καθαρίστριες κτλ.
‒ Δεν φτάνει που κάθονται υπερωρίες και δεν πληρώνονται.
‒ Δεν φτάνει που ανοίγουν τις Κυριακές, πράγμα που συντελεί στην διάλυση των οικογενειακών σχέσεων και του ελεύθερου χρόνου τους.
Έφτασαν και στο εξής σημείο: Να ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ την χρήση καθισμάτων, και για τους ταμίες, ακόμα και την στήριξη σε πάγκους ή σε τοίχους γιατί αυτό θεωρείται ένδειξη κακής συμπεριφοράς και κάνει άσχημη εντύπωση στον πελάτη!! Δηλαδή, άνθρωποι υπάλληλοι (κυρίως γυναίκες) με μισθούς από 250-600 € το πολύ να κάθονται όρθιοι 8 έως 10 ώρες καθημερινά!
Συνήθως δεν κάνουν καταγγελίες γιατί φοβούνται μην τους διώξουν.
Ποιοι ανήθικοι νόες έχουν σκεφτεί τέτοιο βασανιστήριο (γιατί περί βασανιστηρίου πρόκειται) και δεν ντρέπονται που το επιβάλουν στα καταστήματά τους και στους υπαλλήλους τους;
Είπαμε η ανθρωπιά έχει όρια, η απανθρωπιά δεν έχει.
Ούτε τον χειρότερο εχθρό μου δεν θ’ ανάγκαζα να στέκεται καθημερινά 10 ώρες όρθιος, πόσο μάλλον τον υπάλληλο – συνεργάτη μου που στην ουσία μου προσφέρει με την εργασία του στην αύξηση των κερδών μου.
Φαίνεται ότι κάποιοι εργοδότες έχουν χάσει κάθε ανθρωπιστική αξία και ανθρώπινη συμπεριφορά.
Βέβαια η κρίση της ανθρωπιάς (του ανθρωπισμού) έχει μία παγκόσμια διάσταση. Κάνει τον άνθρωπο άγριο αρπακτικό που νοιάζεται μόνο για το τομάρι του, βίαιο, εγωιστικό, εγκληματικό χωρίς καμία αίσθηση δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.
Η παγκόσμια κρίση της ανθρωπιάς οδηγεί βιαίως στα φαινόμενα της διαφθοράς που ταλανίζουν κράτη και κυβερνήσεις.
Οδηγεί σε πολυπληθείς καταστάσεις διαπλοκής, προπαγάνδας, σε κοινωνικές ανισότητες, σε εκμετάλλευση των φτωχών, σε εξαφάνιση ολόκληρων λαών, σε προσφυγιά, μετανάστευση, πείνα, εξαθλίωση, βασανιστήρια και πόλεμο.
Οδηγεί σε καταστροφή των φυσικών πόρων, καταστροφή του περιβάλλοντος και καταστροφή του πλανήτη από το ζώον (όταν χάνει την ανθρωπιά του) που λέγεται άνθρωπος.
Η παγκόσμια κρίση της ανθρωπιάς, απλά, οδηγεί σίγουρα και με εγγύηση σε ΑΦΑΝΙΣΜΟ των ανθρώπων.
Επανέρχομαι στο θέμα της απαγόρευσης χρήσης καθισμάτων στους υπαλλήλους. Ίσως αναρωτηθεί κάποιος “τι σχέση έχει τώρα αυτό με την παγκόσμια κρίση ανθρωπιάς”.
Μα η κρίση της ανθρωπιάς συντηρείται από εμάς τους απλούς ανθρώπους.
Όταν παύουμε να είμαστε ανθρώπινοι στα πιο απλά, όταν παύουμε να είμαστε ευαίσθητοι και αλληλέγγυοι ακόμα και στα πιο μικρά.
Όταν αδιαφορούμε και σε κάθε μας πράξη ξεχνάμε τις ανθρωπιστικές αξίες.
Στο συγκεκριμένο:
‒ Γιατί παρακαλώ είμαστε πελάτες σε αυτές τις επιχειρήσεις που κακομεταχειρίζονται τους υπαλλήλους;
‒ Γιατί δεν αντιδρούμε όταν βλέπουμε μπροστά μας τέτοιες συμπεριφορές που ευτελίζουν την αξιοπρέπεια του υπαλλήλου ανθρώπου;
‒ Γιατί θα πρέπει να πηγαίνουμε και να αγοράζουμε τις Κυριακές προϊόντα και όχι τις άλλες μέρες;
Αν κάποιοι από εμάς είμαστε εργαζόμενοι σε δημόσιες υπηρεσίες, θα θέλαμε τις Κυριακές οι δημόσιες υπηρεσίες που εργαζόμαστε να είναι ανοιχτές;
‒ Γιατί να ανεχόμαστε σαν καταναλωτές την ορθοστασία των υπαλλήλων; Το βασανιστήριο της δεκάωρης καθημερινής ορθοστασίας απαγορεύεται από το νόμο. Σκεφτείτε την σωματική και ψυχική κούραση αυτών των ανθρώπων και το κόστος της Δημόσιας Υγείας (από την εξέλιξη της υγείας τους) σε λίγα χρόνια.
‒ Πού είναι η Επιθεώρηση Εργασίας, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο και οι συνδικαλιστές;
‒ Που είναι ο Εμπορικός Σύλλογος;
‒ Πού είναι τα Σωματεία των εργαζομένων, οι καταναλωτικές οργανώσεις;
‒ Πού είναι η Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση;
‒ Τι λένε οι δήμαρχοι, οι περιφερειάρχες, οι βουλευτές;
‒ Που είναι η Εκκλησία ν’ αντιταχθεί στο Κυριακάτικο (με χωρίς πληρωμή) ορθιο-μεροδούλι, αφού η Κυριακή είναι μέρα χριστιανικής θαλπωρής και οικογενειακής γαλήνης;
‒ Πού είμαστε όλοι εμείς οι ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ;
Η ευθύνη των φορέων και της Πολιτείας είναι μεγάλη καθώς και η ατομική μας ευθύνη. Αν ακόμα επιθυμούμε ένα ανθρώπινο κόσμο πρέπει να νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο. Να αποκτήσουμε ηθικές αντιστάσεις.
Η αφύπνιση της δικής μας ατομικής συνείδησης είναι σίγουρο πως θα οδηγήσει σε μια παγκόσμια αφύπνιση της ανθρωπιστικής μας ταυτότητας.
Αλλιώς είμαστε χαμένοι…
