ΔΗΠΕΘΕ
Η μετεξέλιξη ενός πολιτιστικού οράματος σε ιστορικό μνημείο
Ακούγεται τουλάχιστον οξύμωρο ένα ΔΗΠΕΘΕ να ψάχνει για καλλιτεχνικό διευθυντή την ώρα που έχει αποφασιστεί από την κεντρική εξουσία, οι πολιτιστικές επιχειρήσεις των Δήμων να ψαλιδιστούν, να συγχωνευτούν ίσως και να αφανιστούν.
Γενικά η εξουσία δεν αγαπάει τον πολιτισμό. Η σημερινή κυβέρνηση δεν τον βλέπει με καλό μάτι. (Θα μου πεις τώρα ποιο είναι το μάτι το καλό της ... αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
Η σύνθλιψη του πολιτισμού όμως έχει αρχίσει σ΄ όλη την Ευρώπη, περισσότερο εκεί που ευδοκιμούν οι φιλελεύθερες νεοδεξιές κυβερνήσεις. Στην Γαλλία η υλοτόμηση των πολιτιστικών δράσεων έχει ολοκληρωθεί και τώρα ασχολούνται με άλλα πιο σοβαρά θέματα όπως τα οπίσθια της Μπρούνι. Στην Ιταλία ο «Μπέρλου – σκόνη» μετά από το πρόσφατο λίφτινγκ που έκανε αποφάσισε να κάνει λίφτινγκ και στον πολιτισμό. Ίσως για πρώτη φορά στην Ιστορία των σύγχρονων Κρατών, περνάει νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα ενοικιάζει τους αρχαίους ναούς (και τους ελληνικούς) σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες για αρκετά χρόνια, προς εκμετάλλευση κάθε είδους. (Αν ψήνουν χοτ ντογκ πάνω στο βωμό της Δήμητρας να μην μας φανεί καθόλου παράξενο).
Έχει αποφασιστεί λοιπόν η αποψίλωση (ίσως και η καρατόμηση) του πολιτιστικού δέντρου και στη χώρα μας, σεμνά και ταπεινά, με την υποστήριξη και τις ευλογίες πολλών δημάρχων που ανήκουν ή έχουν υποστηριχθεί από το χώρο της κεντοδεξιάς.
Στελέχη κυβερνητικά, ειδικά σε (από)-θέματα πολιτισμού, διαλαλούν σαν ντελάληδες σωτήρες ότι ήρθε ο καιρός να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, να βάλουν φρένο στις σπατάλες, να αναδιοργανώσουν, να οικοδομήσουν, να αποδομίσουν να ... να ... να ...
Κανένας δεν είπε πως τα πράγματα είναι ρόδινα ... Σίγουρα υπάρχουν προβλήματα... Σίγουρα χρειάζονται διορθωτικές κινήσεις. Συμφωνώ πως έχουν γίνει και λάθη. Κάποια ΔΗΠΕΘΕ λόγω κακής διαχείρισης και μεγαλομανίας έχουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Η επιλογή διαφόρων «ευφάνταστων» καλλιτεχνικών διευθυντών τα αποτελμάτωσε. Ποιος φταίει γι΄ αυτό; Βέβαια αυτοί που διοικούν. Αυτοί ευθύνονται περισσότερο για τα στραβά και τ΄ ανάποδα, ας τα διορθώσουν... Όμως διόρθωση δεν σημαίνει και ταφόπλακα. Αυτή την ταφόπλακα που ετοιμάζει το Υπουργείο Πολιτισμού για όλο το ελληνικό πολιτιστικό γίγνεσθαι και της έχει δώσει διάφορα ονόματα όπως «μετεξέλιξη», «αναδιόρθωση», «συγχώνευση». Έχει πολλά θεατρικά κοστούμια η παρακμή! Γιατί αν νοσεί το δόντι ... δεν κόβουμε το κεφάλι και τελειώνουμε.
Εκτός και είμαστε της άποψης Κυβερνητικού στελέχους που είπε σε συνέντευξη του ότι «πρώτα ο άνθρωπος χορταίνει την κοιλιά του και μετά εκπολιτίζεται».
Αυτή είναι μια άποψη ενός σκληρού νεοσυντηρισμού. Άποψη ημιμαθών ανθρώπων που κοιτάζουν μόνο τις ανάγκες της κοιλιάς και του σώματος, που υποκλίνονται στην ειδωλολατρία της ύλης. Για τις ανάγκες της ψυχής και του πνεύματος δεν λένε λέξη.
Οι ανάγκες του ανθρώπινου όντος δεν έχουν προτεραιότητες ... Είναι μαζί και αλληλένδετες. Δεν προηγούνται κάποιες και ακολουθούν κάποιες άλλες. Όσο πολύτιμη είναι η τροφή για το σώμα εξίσου αναγκαία και απαραίτητη είναι και η πνευματική τροφή. Όμως αυτή η τροφή ξυπνάει τους ανθρώπους, τους πάει πιο πέρα ... Εκεί που δεν υποκλίνονται σε μίζερες πολιτικές και σε μικροκομματικά συμφέροντα. Και αυτό στην εξουσία δεν αρέσει.
Αν είχαν την ίδια άποψη και οι αρχαίοι Έλληνες δεν θα υπήρχαν ναοί, μνημεία, ολυμπιακοί αγώνες, ποίηση, τραγωδίες, φιλοσοφίες κ.τ.λ. Αυτά δεν τρώγονται ούτε συν-χωνεύονται. Δεν θα υπήρχε πολιτισμός.
Μέσα σε τούτο τον κυκεώνα, λοιπόν και σ΄ αυτή την προβληματική που προκύπτει, θα ήθελα να ξέρω τι θέση έχουν οι νυν, αλλά και οι υποψήφιοι καλλιτεχνικοί διευθυντές των ΔΗΠΕΘΕ; Συμφωνούν, διαφωνούν, αδιαφορούν, καιροφυλακτούν, λιποτακτούν, λιμοκτονούν, αντιδρούν;
Γιατί η θέση εδώ είναι σίγουρα πολιτική. Αποδέχονται τις συν-χωνεύσεις και τις συν-νοθεύσεις; Προτιμούν το «ου – φονεύσεις», τις ιδεολογίες της εκάστοτε εξουσίας; Θέλουν να τα έχουν με όλους καλά; Με τον Δήμαρχο, τον Παπά, τον Πρόεδρο, τον κουμπάρο, τον μπατζανάκη του Υπουργού; Τώρα είμαστε μ΄ αυτή την άποψη και αύριο που θα αλλάξει η κατάσταση, θα είμαστε με την αντίθετη; Θα πηγαίνουμε όπου φυσάει ο άνεμος για δικό μας όφελος; Το όφελος της πόλης το έχει σκεφτεί κανένας; Το όφελος των κοινωνιών που τόσα χρόνια τα ΔΗΠΕΘΕ προσέφεραν πλούσιο πολιτιστικό έργο;
Στο ΔΗΠΕΘΕ της Καλαμάτας την προηγούμενη φορά υπήρχαν αρκετές αιτήσεις ενδιαφερομένων. Γνωρίζω προσωπικά την θέση και την στάση δυο από τους παλαιότερους υποψηφίους που τυγχάνει να είναι και ηθοποιοί. Θα ήταν βέβαια θεμιτό να γίνουν οι απόψεις τους πιο γνωστές στους μεσσήνιους πολίτες και να έχουν τον αέρα της θαρετής δημοσιότητας.
Οι υπόλοιποι τώρα έχουν θέση και άποψη ή «το βρήκαν ανοικτό και μπήκαν», κάνουν και μια αίτηση έτσι για την πλάκα ή για να δηλώσουν την παρουσία τους; Τι προσδοκούν, τι ονειρεύονται, τι προτείνουν, τι έχουν να πουν για το μέλλον του θεάτρου, σ΄ αυτή την πόλη για το μέλλον του πολιτισμού σ΄ αυτή την χώρα; Τίποτα;
Μήπως ακολουθούν σιγοψιθυριστά την άποψη: «Μη μιλάτε, μόνο έτσι έχουμε ελπίδες για το διευθυντηλίκι»;
Γιατί αν είναι να αποκτήσεις με την σιωπή του φόβου σου την θέση του καλλιτεχνικού Διευθυντή και έπειτα να γίνεις ψιθυριστής οσφυοκάμπης σε νεκροζώντανους «Μπερλου – σκόνηδες» της κεντρικής εξουσίας, καλύτερα να γίνεις καντηλανάφτης στο νεκροταφείο και να μιλάς με τους νεκρούς.
Έχεις περισσότερες πιθανότητες να σ΄ ακούσουν.Ακούγεται τουλάχιστον οξύμωρο ένα ΔΗΠΕΘΕ να ψάχνει για καλλιτεχνικό διευθυντή την ώρα που έχει αποφασιστεί από την κεντρική εξουσία, οι πολιτιστικές επιχειρήσεις των Δήμων να ψαλιδιστούν, να συγχωνευτούν ίσως και να αφανιστούν.
Γενικά η εξουσία δεν αγαπάει τον πολιτισμό. Η σημερινή κυβέρνηση δεν τον βλέπει με καλό μάτι. (Θα μου πεις τώρα ποιο είναι το μάτι το καλό της … αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
Η σύνθλιψη του πολιτισμού όμως έχει αρχίσει σ΄ όλη την Ευρώπη, περισσότερο εκεί που ευδοκιμούν οι φιλελεύθερες νεοδεξιές κυβερνήσεις. Στην Γαλλία η υλοτόμηση των πολιτιστικών δράσεων έχει ολοκληρωθεί και τώρα ασχολούνται με άλλα πιο σοβαρά θέματα όπως τα οπίσθια της Μπρούνι. Στην Ιταλία ο «Μπέρλου – σκόνη» μετά από το πρόσφατο λίφτινγκ που έκανε αποφάσισε να κάνει λίφτινγκ και στον πολιτισμό. Ίσως για πρώτη φορά στην Ιστορία των σύγχρονων Κρατών, περνάει νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα ενοικιάζει τους αρχαίους ναούς (και τους ελληνικούς) σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες για αρκετά χρόνια, προς εκμετάλλευση κάθε είδους. (Αν ψήνουν χοτ ντογκ πάνω στο βωμό της Δήμητρας να μην μας φανεί καθόλου παράξενο).
Έχει αποφασιστεί λοιπόν η αποψίλωση (ίσως και η καρατόμηση) του πολιτιστικού δέντρου και στη χώρα μας, σεμνά και ταπεινά, με την υποστήριξη και τις ευλογίες πολλών δημάρχων που ανήκουν ή έχουν υποστηριχθεί από το χώρο της κεντοδεξιάς.
Στελέχη κυβερνητικά, ειδικά σε (από)-θέματα πολιτισμού, διαλαλούν σαν ντελάληδες σωτήρες ότι ήρθε ο καιρός να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, να βάλουν φρένο στις σπατάλες, να αναδιοργανώσουν, να οικοδομήσουν, να αποδομίσουν να … να … να …
Κανένας δεν είπε πως τα πράγματα είναι ρόδινα … Σίγουρα υπάρχουν προβλήματα… Σίγουρα χρειάζονται διορθωτικές κινήσεις. Συμφωνώ πως έχουν γίνει και λάθη. Κάποια ΔΗΠΕΘΕ λόγω κακής διαχείρισης και μεγαλομανίας έχουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Η επιλογή διαφόρων «ευφάνταστων» καλλιτεχνικών διευθυντών τα αποτελμάτωσε. Ποιος φταίει γι΄ αυτό; Βέβαια αυτοί που διοικούν. Αυτοί ευθύνονται περισσότερο για τα στραβά και τ΄ ανάποδα, ας τα διορθώσουν… Όμως διόρθωση δεν σημαίνει και ταφόπλακα. Αυτή την ταφόπλακα που ετοιμάζει το Υπουργείο Πολιτισμού για όλο το ελληνικό πολιτιστικό γίγνεσθαι και της έχει δώσει διάφορα ονόματα όπως «μετεξέλιξη», «αναδιόρθωση», «συγχώνευση». Έχει πολλά θεατρικά κοστούμια η παρακμή! Γιατί αν νοσεί το δόντι … δεν κόβουμε το κεφάλι και τελειώνουμε.
Εκτός και είμαστε της άποψης Κυβερνητικού στελέχους που είπε σε συνέντευξη του ότι «πρώτα ο άνθρωπος χορταίνει την κοιλιά του και μετά εκπολιτίζεται».
Αυτή είναι μια άποψη ενός σκληρού νεοσυντηρισμού. Άποψη ημιμαθών ανθρώπων που κοιτάζουν μόνο τις ανάγκες της κοιλιάς και του σώματος, που υποκλίνονται στην ειδωλολατρία της ύλης. Για τις ανάγκες της ψυχής και του πνεύματος δεν λένε λέξη.
Οι ανάγκες του ανθρώπινου όντος δεν έχουν προτεραιότητες … Είναι μαζί και αλληλένδετες. Δεν προηγούνται κάποιες και ακολουθούν κάποιες άλλες. Όσο πολύτιμη είναι η τροφή για το σώμα εξίσου αναγκαία και απαραίτητη είναι και η πνευματική τροφή. Όμως αυτή η τροφή ξυπνάει τους ανθρώπους, τους πάει πιο πέρα … Εκεί που δεν υποκλίνονται σε μίζερες πολιτικές και σε μικροκομματικά συμφέροντα. Και αυτό στην εξουσία δεν αρέσει.
Αν είχαν την ίδια άποψη και οι αρχαίοι Έλληνες δεν θα υπήρχαν ναοί, μνημεία, ολυμπιακοί αγώνες, ποίηση, τραγωδίες, φιλοσοφίες κ.τ.λ. Αυτά δεν τρώγονται ούτε συν-χωνεύονται. Δεν θα υπήρχε πολιτισμός.
Μέσα σε τούτο τον κυκεώνα, λοιπόν και σ΄ αυτή την προβληματική που προκύπτει, θα ήθελα να ξέρω τι θέση έχουν οι νυν, αλλά και οι υποψήφιοι καλλιτεχνικοί διευθυντές των ΔΗΠΕΘΕ; Συμφωνούν, διαφωνούν, αδιαφορούν, καιροφυλακτούν, λιποτακτούν, λιμοκτονούν, αντιδρούν;
Γιατί η θέση εδώ είναι σίγουρα πολιτική. Αποδέχονται τις συν-χωνεύσεις και τις συν-νοθεύσεις; Προτιμούν το «ου – φονεύσεις», τις ιδεολογίες της εκάστοτε εξουσίας; Θέλουν να τα έχουν με όλους καλά; Με τον Δήμαρχο, τον Παπά, τον Πρόεδρο, τον κουμπάρο, τον μπατζανάκη του Υπουργού; Τώρα είμαστε μ΄ αυτή την άποψη και αύριο που θα αλλάξει η κατάσταση, θα είμαστε με την αντίθετη; Θα πηγαίνουμε όπου φυσάει ο άνεμος για δικό μας όφελος; Το όφελος της πόλης το έχει σκεφτεί κανένας; Το όφελος των κοινωνιών που τόσα χρόνια τα ΔΗΠΕΘΕ προσέφεραν πλούσιο πολιτιστικό έργο;
Στο ΔΗΠΕΘΕ της Καλαμάτας την προηγούμενη φορά υπήρχαν αρκετές αιτήσεις ενδιαφερομένων. Γνωρίζω προσωπικά την θέση και την στάση δυο από τους παλαιότερους υποψηφίους που τυγχάνει να είναι και ηθοποιοί. Θα ήταν βέβαια θεμιτό να γίνουν οι απόψεις τους πιο γνωστές στους μεσσήνιους πολίτες και να έχουν τον αέρα της θαρετής δημοσιότητας.
Οι υπόλοιποι τώρα έχουν θέση και άποψη ή «το βρήκαν ανοικτό και μπήκαν», κάνουν και μια αίτηση έτσι για την πλάκα ή για να δηλώσουν την παρουσία τους; Τι προσδοκούν, τι ονειρεύονται, τι προτείνουν, τι έχουν να πουν για το μέλλον του θεάτρου, σ΄ αυτή την πόλη για το μέλλον του πολιτισμού σ΄ αυτή την χώρα; Τίποτα;
Μήπως ακολουθούν σιγοψιθυριστά την άποψη: «Μη μιλάτε, μόνο έτσι έχουμε ελπίδες για το διευθυντηλίκι»;
Γιατί αν είναι να αποκτήσεις με την σιωπή του φόβου σου την θέση του καλλιτεχνικού Διευθυντή και έπειτα να γίνεις ψιθυριστής οσφυοκάμπης σε νεκροζώντανους «Μπερλου – σκόνηδες» της κεντρικής εξουσίας, καλύτερα να γίνεις καντηλανάφτης στο νεκροταφείο και να μιλάς με τους νεκρούς.
Έχεις περισσότερες πιθανότητες να σ΄ ακούσουν.
