Το σπήλαιο της δυτικής Δημοκρατίας και οι Κύκλωπες του φασισμού
Ο μύθος του Πλάτωνα λέει να φανταστούμε κάποιους ανθρώπους που είναι ισόβια φυλακισμένοι και αλυσοδεμένοι σε μια σπηλιά. Δεν μπορούν να δουν προς την έξοδο παρά μόνο βλέπουν προς τα τοιχώματα της σπηλιάς. Πίσω τους καίει μια φωτιά. Ανάμεσα στους φυλακισμένους και στην φωτιά υπάρχει ένας διάδρομος που περνάνε άλλοι άνθρωποι και πράγματα. Οι μορφές τους κάνουν ένα παιχνίδι σκιών στον τοίχο και φαίνονται αλλόκοτες. Ο κόσμος που βλέπουν οι φυλακισμένοι είναι οι σκιές και πιστεύουν πως μόνο αυτός είναι ο αληθινός. Αν βγει έξω από την σπηλιά κάποιος από αυτούς θα δει έναν κόσμο που δεν είχε φανταστεί ποτέ του. Αν επιστρέψει στη σπηλιά για να διηγηθεί στους φίλους του τι είδε αυτοί δεν θα τον αναγνωρίσουν γιατί θα τον βλέπουν σαν αλλόκοτη σκιά, ούτε θα τον πιστέψουν. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει άλλος κόσμος από τον κόσμο των σκιών.
ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.
Οι σύγχρονες Δυτικές «δημοκρατίες» προσπαθούν να μας πείσουν πως ο κόσμος των σκιών είναι ο πραγματικός κόσμος. Να μας πείσουν πως στο σπήλαιο που μας κρατούν δεμένους είναι και η αληθινή δημοκρατία.
Μια δημοκρατία υποσχόμενη απολαύσεις, ηδονές, εύκολους πλουτισμούς, διαρκή καταναλωτισμό, επιτυχία και πλούσια ελέη στο αχανές μέλλον.
Το σπήλαιο της σημερινής δυτικής δημοκρατίας, πέρα από υποσχέσεις, έχει και άλλα. Έχει τεχνιτές κρίσεις, ματωμένα πετρέλαια, τραπεζικές απάτες, χειραγωγημένα ΜΜΕ, πυρηνικά όπλα και μόλυνση του περιβάλλοντος. Χρηματηστήρια για να πουλάμε την μανα μας και 50 πολυεθνικές που θα γίνουν ιδιοκτήτες της ζωής μας και θα μας νοικιάζουν τον αέρα. Θα μας κάνουν 'υπάκοους πολίτες' να δουλεύουμε Σάββατα και Κυριακές και τις νύχτες γιατί ο ύπνος είναι ασύμφορος για το σύστημα της διεθνούς οικονομίας.
Στο σπήλαιο της δυτικής δημοκρατίας υπάρχουν υποτελή ανθρώπινα όντα που καθημερινά ανακυκλώνουν το εφήμερο, τσαλαβουτάνε σε λασπωμένα πάθη και ιδέες,σε συμφέροντα και αλλοτριώσεις και ως δυτικοί άνθρωποι (δηλαδή άνθρωποι που δύουνε στον πολιτισμο του ηλιοβασιλέματος, πριν το σκοτάδι), χωνεύουνε καπιταλισμό και ρεύονται σοσιαλιστικές ιδέες.Καταναλώνουν την ηθική και ως προλεταριάτοι της αρετής σταυρώνουν τις ψυχές τους στους βράχους του σπηλαίου.
"Ολα αυτά είναι γνωστα και τι να κάνουμε τώρα" θα μου πείς."Κάνε ότι προλάβεις, βολέψου γιατι η ζωή περνάει γρήγορα και φεύγει. Κοίτα την δουλειά σου, το παιδί σου, την γυναίκα σου. Όποιος τα ψάχνει και πολύ γίνεται γραφικός, ιδιόρρυθμος, δεν χωράνε τα πόδια του μέσα στα παπούτσια του ή τον τρώνε τα ψάρια της ιστορίας Τετάρτη βράδυ, ή Παρασκευή τότε που νηστεύουν οι θρήσκοι από καλές πράξεις».
Στο σπήλαιο της δυτικής δημοκρατίας υπάρχουν και αυτοί που έχουν την πιο μεγάλη ευθύνη από κάθε πολίτη… είναι οι κυβερνώντες. Σ’ αυτούς που εμπιστευτήκαμε τις τύχες μας τόσα χρόνια και που τώρα έχουν αρπαχθεί σαν νυχτερίδες να κρέμονται ανάποδα στα τοιχώματα της εξουσίας.
Δεν έχουν την δύναμη να την εγκαταλείψουν.
Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτήν.
Με υποχθόνιους και σκοτεινούς τρόπους καταργώντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης. Βολεμένοι στα άνετα σπίτια τους και στα παχηλά κέρδη τους. Δεν μπορούν να καταλάβουν και να νιώσουν τα εκατομμύρια των ανέργων, των συνταξιούχων, των αρρώστων, των βασανισμένων ανθρώπων που τους έχει αφαιρεθεί κάθε ελπίδα ανάτασης και χαράς.
Ας μην γελιόμαστε. Δεν νοιάζονται για τους πολίτες και ας κόπτονται για τα αντίθετο και ας έχουν πείσει τους εαυτούς τους πως τάχα παλεύουν για το κοινό καλό.
Συνωμοτούν εναντίον του φωτός, ίσκιοι ενός κρατικού φθαρμένου μηχανισμού προσπαθούν να επιβιώσουν χρησιμοποιώντας ακόμα και φασιστικές μεθόδους που αλληθωρίζουν σε διδακτορίες και πραξικοπήματα.
Συμβιβασμένοι απόλυτα με το συμφέρον τους με το μαύρο χρήμα και την κοινωνική τους καταξίωση. Είναι ερπετά στην αντίληψη και στην σκέψη.Δεινόσαυροι που ξεσκίζουν κάθε έννοια δικαιοσύνης που κατέχουν ακόμα θέσεις και αξιώματα χωρίς να το αξίζουν.
Πολλοί από αυτούς είναι νέοι στο σώμα και παλαιολιθικοί στην συνείδηση και στην ψυχή.
Γίνανε «μνημιονιότεροι» των μνημονίων και εκπρόσωποι του παλαιού κόσμου: του κόσμου των Κυκλώπων. Κυκλωπικά απομεινάρια ενός βίαιου ψυχισμού, ανίκανοι να αντικρίσουν το όραμα της αληθινής Δημοκρατίας. Τυφλοί Πολύφημοι που τους τύφλωσε ο εγωπαθής εαυτός τους.
Ο εαυτός τους που ακούει στο όνομα ΚΑΝΕΝΑΣ.
Στο σπήλαιο της δημοκρατίας, ευτυχώς που υπάρχουν (ακόμα) οι τέχνες, τα γράμματα, οι φιλοσοφίες, οι πράξεις αγάπης, ο έρωτας, η αλληλεγγύη και οι θυσίες από ανθρωπιστές, από μεγάλα πνεύματα που αντιστέκονται στην βαρβαρότητα, που φωνάζουν πως η σκιές δεν είναι αληθινές, που μας δίνουν κάποιες ελπίδες υπάρχουν οργανώσεις και οργανισμοί που παλεύουν για έναν πιο δίκαιο κόσμο.
Υπάρχουμε και εμείς οι χιλιάδες απλοί άνθρωποι που κατι μπορούμε να κάνουμε…ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ.
Γιατί μόνοι μας φτιάχνουμε το δρόμο μας και ας γκρινιάζουμε για την τύχη και την μοίρα μας. Εμείς δημιουργούμε το παρόν και το μέλλον του κόσμου με τις καθημερινές μας πράξεις.
Με δική μας ευθύνη…αποκλειστικά. Θα έρθει το σκότος ή το φως.
Το ζήτημα είναι πότε θα αποφασίσουμε να βγούμε από το σπήλαιο, πότε θα αποφασίσουμε να ελευθερωθούμε από τους τυφλούς Κύκλωπες, πότε θα αποφασίσουμε να βγούμε στο φως ενός αληθινού δημοκρατικού κόσμου.
Ενός κόσμου που θα εξασφαλίζει την επιβίωση του είδους μας στο πλανήτη Γη, τις πανανθρώπινες αξίες και την πνευματική μας εξέλιξη.
Έτος 2013
