Πότε θα μαγειρέψουμε έναν άνθρωπο;
Το ελληνικό τηλεοπτικό πεδίο τα τελευταία χρόνια έχει βομβαρδιστεί με εκπομπές μαγειρικής κάθε είδους. Οι περισσότερες από μέτριες μέχρι και κάκιστες. Η τηλεοπτική οθόνη είτε από έλλειψη ιδεών, ή χρημάτων (λόγω φτηνού κόστους) κατακλείστηκε από συνταγές. Ποτέ άλλοτε στην τηλεόραση δεν είχαμε δει τέτοια κοιλιόδουλη κατρακύλα.
Ευφάνταστες γαστρονομικές παπαριές κάθε είδους που δεν ξεπερνάνε μόνο τα όρια του σερουαλισμού, αλλά μπαίνουν και στα χωράφια της ψυχιατρικής.
Βέβαια το είδος των εκπομπών είναι εύκολο και εύπεμπτο, για την τηλεοπτική βιομηχανία θεαμάτων. Ταιριάζει με το γενικότερο κλίμα τόσο του Ελληνικού όσο και του παγκόσμιου πεδίου. Η κριτική σκέψη η φιλοσοφική ενατένιση και ο πολιτικός στοχασμός υποχωρούν ως παρακμιακά είδη και δίνουν το σκήπτρο της εξουσίας σε ραπανάκια, μπρόκολα, βλήτα και ζαρζαβατικά κάθε είδους.
Η ενέργεια από το μυαλό και την ψυχή κατεβαίνει στο στομάχι. Η σκέψη χρησιμοποιείται όγι για συνταγές πολιτισμένου βίου και δημοκρατικής διαχείρισης που θα εξασφαλίσουν μια πιο δίκαιη και αρμονική συμβίωση, αλλά για συνταγές «στομαχικών ηδονισμών». Άπειρες ώρες τηλεοπτικού χρόνου χάνονται τζάμπα (ενώ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προς πραγματικό όφελος των πολιτών) για ένα πιάτο φαί.
Η ενέργεια από δημόσια δράση γίνεται ύπουλα ιδιωτική κατάσταση. Πια τα μεγάλα, γεγονότα δεν συμβαίνουν στις πλατείες αλλά στις κουζίνες. «Κάτσε μέσα στην κουζίνα σου και ασχολήσου με συνταγές μαγειρικής. Το να είσαι πάνω από μια κατσαρόλα είναι λιγότερο επικίνδυνο από το να βγεις στο δρόμο και να διεκδικείς. Μάθε να μαγειρεύεις τις συνταγές μας και άσε εμάς να σου μαγειρεύουμε τα όνειρά σου όπως θέλουμε».
Το αποκορύφωμα αυτής της τηλεοπτικής κατσαρόλας είναι (για την ώρα) η εκπομπή του BizarreFoods που την παρουσιάζει ο κύριος Άντριου Ζιμερν.
Σε πρόσφατο επεισόδιο της σειράς είδαμε τον παρουσιαστή μαζί με κάποιους ψαράδες να έχουν πιάσει έναν τεράστιο κιτρινόπτερο τόνο και ενώ ζούσε του άνοιξαν την κοιλιά του έβγαλαν την καρδιά και άρχισαν να την τρώνε ωμή, καθώς η καρδιά ακόμα χτυπούσε στα χέρια τους!
Μου έδωσε την εντύπωση ότι με την ίδια βαρβαρότητα θα μπορούσε, αν πήγαινε σε μια φυλή ανθρωποφάγων, να δοκίμαζε το ωμό συκώτι ενός σφαγμένου παιδιού προς χάριν του τηλεοπτικού κανιβαλισμού.
Που αρχίζουν λοιπόν και που σταματούν τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του ανθρώπινου σεβασμού απέναντι σε αθώα πλάσματα που καλώς ή κακώς τα χρησιμοποιούμε ως τροφή, που τεμαχίζονται κυριολεκτικά κάτω από το βάρος της τηλεοπτικής θέασης;
Βρισκόμαστε σε μια περίεργη εποχή που το τηλεοπτικό σώμα για να συντηρηθεί χρειάζεται εκπομπές με ένα τεράστιο στόμα που να τα τρώνε όλα χωρίς διάκριση, ένα τεράστιο λαιμό που να τα καταπίνουν όλα με βουλιμία, μ΄ ένα τεράστιο στομάχι που τα χωνεύουν όλα χωρίς συνείδηση, μεταβάλλοντας κάθε ηθική και ανθρώπινη ευαισθησία σε ένα ανταγωνισμό γαστρικών υγρών όξινων χημικών αντιδράσεων και αερίων.
Εδώ πια δεν μιλάμε για κανονική επιβίωση και για διατροφικές συνήθειες ανθρώπων. Μιλάμε για κανιβαλιστική αναβίωση και διαστροφικές συνήθειες εκπομπών και των παρουσιαστών τους που έχουν γίνει απεσταλμένοι εκπρόσωποι του παχέος εντέρου. Η επόμενη φάση (σύμφωνα με τη λογική κάθε οργανισμού), είναι η αποβολή τους ως σκατά.
Ευφάνταστες γαστρονομικές παπαριές κάθε είδους που δεν ξεπερνάνε μόνο τα όρια του σερουαλισμού, αλλά μπαίνουν και στα χωράφια της ψυχιατρικής.
Βέβαια το είδος των εκπομπών είναι εύκολο και εύπεμπτο, για την τηλεοπτική βιομηχανία θεαμάτων. Ταιριάζει με το γενικότερο κλίμα τόσο του Ελληνικού όσο και του παγκόσμιου πεδίου. Η κριτική σκέψη η φιλοσοφική ενατένιση και ο πολιτικός στοχασμός υποχωρούν ως παρακμιακά είδη και δίνουν το σκήπτρο της εξουσίας σε ραπανάκια, μπρόκολα, βλήτα και ζαρζαβατικά κάθε είδους.
Η ενέργεια από το μυαλό και την ψυχή κατεβαίνει στο στομάχι. Η σκέψη χρησιμοποιείται όγι για συνταγές πολιτισμένου βίου και δημοκρατικής διαχείρισης που θα εξασφαλίσουν μια πιο δίκαιη και αρμονική συμβίωση, αλλά για συνταγές «στομαχικών ηδονισμών». Άπειρες ώρες τηλεοπτικού χρόνου χάνονται τζάμπα (ενώ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προς πραγματικό όφελος των πολιτών) για ένα πιάτο φαί.
Η ενέργεια από δημόσια δράση γίνεται ύπουλα ιδιωτική κατάσταση. Πια τα μεγάλα, γεγονότα δεν συμβαίνουν στις πλατείες αλλά στις κουζίνες. «Κάτσε μέσα στην κουζίνα σου και ασχολήσου με συνταγές μαγειρικής. Το να είσαι πάνω από μια κατσαρόλα είναι λιγότερο επικίνδυνο από το να βγεις στο δρόμο και να διεκδικείς. Μάθε να μαγειρεύεις τις συνταγές μας και άσε εμάς να σου μαγειρεύουμε τα όνειρά σου όπως θέλουμε».
Το αποκορύφωμα αυτής της τηλεοπτικής κατσαρόλας είναι (για την ώρα) η εκπομπή του BizarreFoods που την παρουσιάζει ο κύριος Άντριου Ζιμερν.
Σε πρόσφατο επεισόδιο της σειράς είδαμε τον παρουσιαστή μαζί με κάποιους ψαράδες να έχουν πιάσει έναν τεράστιο κιτρινόπτερο τόνο και ενώ ζούσε του άνοιξαν την κοιλιά του έβγαλαν την καρδιά και άρχισαν να την τρώνε ωμή, καθώς η καρδιά ακόμα χτυπούσε στα χέρια τους!
Μου έδωσε την εντύπωση ότι με την ίδια βαρβαρότητα θα μπορούσε, αν πήγαινε σε μια φυλή ανθρωποφάγων, να δοκίμαζε το ωμό συκώτι ενός σφαγμένου παιδιού προς χάριν του τηλεοπτικού κανιβαλισμού.
Που αρχίζουν λοιπόν και που σταματούν τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του ανθρώπινου σεβασμού απέναντι σε αθώα πλάσματα που καλώς ή κακώς τα χρησιμοποιούμε ως τροφή, που τεμαχίζονται κυριολεκτικά κάτω από το βάρος της τηλεοπτικής θέασης;
Βρισκόμαστε σε μια περίεργη εποχή που το τηλεοπτικό σώμα για να συντηρηθεί χρειάζεται εκπομπές με ένα τεράστιο στόμα που να τα τρώνε όλα χωρίς διάκριση, ένα τεράστιο λαιμό που να τα καταπίνουν όλα με βουλιμία, μ΄ ένα τεράστιο στομάχι που τα χωνεύουν όλα χωρίς συνείδηση, μεταβάλλοντας κάθε ηθική και ανθρώπινη ευαισθησία σε ένα ανταγωνισμό γαστρικών υγρών όξινων χημικών αντιδράσεων και αερίων.
Εδώ πια δεν μιλάμε για κανονική επιβίωση και για διατροφικές συνήθειες ανθρώπων. Μιλάμε για κανιβαλιστική αναβίωση και διαστροφικές συνήθειες εκπομπών και των παρουσιαστών τους που έχουν γίνει απεσταλμένοι εκπρόσωποι του παχέος εντέρου. Η επόμενη φάση (σύμφωνα με τη λογική κάθε οργανισμού), είναι η αποβολή τους ως σκατά.
Φλώρος Βασίλειος
Ηθοποιός - σκηνοθέτης
